ทำไมโยอาบนับจำนวนคนอิสราเอลไม่เท่ากัน ? (2 ซามูเอล 24:9 / 1 พงศาวดาร 21:5)

ทำไมโยอาบนับจำนวนคนอิสราเอลไม่เท่ากัน ?

2 ซามูเอล 24:9
และโยอาบก็ถวายจำนวนประชาชนที่นับได้ แก่พระราชาในอิสราเอล

มีทหารแข็งกล้าแปดแสนคน ผู้ซึ่งชักดาบ และคนยูดาห์มีห้าแสนคน

1 พงศาวดาร 21:5
และโยอาบถวายจำนวนประชาชนที่นับได้แก่ดาวิด

ในอิสราเอลทั้งสิ้นมีหนึ่งล้านหนึ่งแสนคนที่ชักดาบ และในยูดาห์มีสี่แสนเจ็ดหมื่นคนที่ชักดาบ

ตอบ

คำตอบแรก คือ ผู้คัดลอกพระคัมภีร์ คัดลอกผิด

แต่เราลองมาดูคำตอบที่สองกันครับ

…

2 ซามูเอล 24:9 บอกชัดเจนว่า

คนในอิสราเอล (ซึ่งหมายถึงอิสราเอลภาคเหนือ)    มี 800,000 คน

และในยูดาห์ (ซึ่งหมายถึงอิสราเอลภาคใต้)          มี 500,000 คน

                                               รวมเป็น 1,300,000 คน

และเราลองอ่านใน 1 พงศาวดาร 21:5-6 ให้ดีๆ ครับ

“และโยอาบถวายจำนวนประชาชนที่นับได้แก่ดาวิด   ในอิสราเอลทั้งสิ้นมี 1,100,000 คนที่ชักดาบ   และในยูดาห์มี  470,000 คนที่ชักดาบ แต่ในการนับนั้นท่านมิได้รวมเลวีและเบนยามิน   เพราะว่าพระบัญชาของพระราชาเป็นที่น่าเกลียดแก่โยอาบ” 

“And Joab gave the sum of the numbering of the people to David. In all Israel there were 1,100,000 men who drew the sword, and in Judah 470,000 who drew the sword. ⁶But he did not include Levi and Benjamin in the numbering, for the king's command was abhorrent to Joab.”

คำว่า “อิสราเอลทั้งสิ้น” (In all Israel) หมายถึง ทั่วอิสราเอลทั้งภาคเหนือและภาคใต้ และยูดาห์ ก็อยู่ในอิสราเอลด้วย

ดังนั้น การนับคนในข้อนี้ต้องดูดี ๆ ครับ   ....

... ผลรวมจำนวนคนทั่วทั้งอิสราเอลในข้อนี้ ก็คือ 1,100,000 คน (โดยมีคนยูดาห์ในนั้น 470,000 คน)

(ตัวอย่างเช่น  ทั่วจังหวัดเชียงรายมีประชากร 250,000 คน และในอำเภอแม่สายมีคน 50,000 คน ... ดังนั้น จำนวนคนทั้ง จ.เชียงราย ก็มี 250,000 คน นั่นแหละครับ เพราะอำเภอแม่สายเป็นส่วนหนึ่งของ 250,000 คน ทั้ง จ.เชียงราย  .... พอเข้าใจไหมครับ)

แต่...ในการนับนั้นท่านมิได้รวมเลวีและเบนยามิน   เพราะว่าพระบัญชาของพระราชาเป็นที่น่าเกลียดแก่โยอาบ...

ดังนั้น   ผลรวมใน 2 ซามูเอล 24:9  คือ 1,300,000 คน

          และผลรวมใน 1 พงศาวดาร 21:5-6 คือ 1,100,000 คน  (โดยไม่รวมเผ่าเลวีและเผ่าเบนยามิน)

สรุป

ผู้บันทึก หนังสือซามูเอล รวมคนอิสราเอลทั้งหมด ทั้งอิสราเอลภาคเหนือและยูดาห์

แต่ผู้บันทึกหนังสือพงศาวดาร นับจำนวนโดยไม่รวมคนเลวีและคนเบนยามิน

An Overview of the Dead Sea Scrolls

God promised to preserve His word in Isaiah 59:21; 40:8; Psalm 119:89, and 1 Peter 1:23-25. However, since there were few Old Testament manuscripts earlier than 950 A.D., someone might be curious just how precisely the Old Testament was transmitted before then. However, in 1947 a bedouin boy, Muhammad Adh-Dhib, threw a stone into a cave at Qumran and heard the crash of pottery. That uncovered a stored library of 500-867 manuscripts from Jesus' time, 1/4 to 1/3 of them from the Bible.

Coins at Qumran show people lived there from about 135 B.C. to the Roman destruction in 68 A.D. Only about 200-300 people lived there at any one time. Qumran was like a monastery, for of the 1,200 graves in the cemetery, only 6 were of women and 4 of children. There were about 200-300 caves, and people lived in 30 of them. Most of the people lived in huts or tents, though.

Beliefs of the Children of Light Jewish Sect

Modern scholars once confused the inhabitants of Qumran with Essenes because of their similarities. This sect, calling itself, "Children of Light", started about 200 B.C. They believed in the resurrection of the dead (like the Pharisees), practiced baptism by immersion, and had overseers similar to Christian bishops. They thought Melchizedek was a heavenly being and the wicked would be annihilated.

Their commentaries on Genesis 49:10 and Isaiah 11:1-3 show they recognized these as Messianic prophecies. Like others, the Qumran community believed the Messiah would do miracles and healings. They also believed the Messiah would personally slay the Roman Emperor. It would take years to bury all the dead from the Messiah’s military victories. Thus, as the Christian News (11/23/1998) says, "So now we know that when Caiaphas conducted the trial of Jesus, all he had to do was get Jesus to admit that he was the Messiah. As Jesus, who has performed the predicted miracles, made that admission, he was assumed to be guilty of treason against the emperor."

Let's Visit Their Library

Eleven caves preserved about 95,000 fragments, 40,000 in cave 4 alone. Some of the non-Bible fragments include mezuzot (verses worn on arms) and phylacteries (verses worn on the forehead) from Exodus and Leviticus. Here are some of the preserved Old Testament texts.

Book	Copies / fragments	Earliest copy	Commen-taries
Genesis	15 / 20		1
Exodus	15 / 23	250 B.C.
Leviticus	8 / 13
Numbers	6 / 8	150-100 B.C.
Deuteronomy	25 / 29	250-200 B.C.
Parallel Torah	1
Joshua	2
Judges	3	50-25 B.C.
Ruth	4	c.50 B.C.
1,2 Samuel	4	225-175 B.C.
1,2 Kings	3 / 4
1,2 Chronicles	1	50-25 B.C.
Ezra	1	c.50 B.C.
Nehemiah	0	-
Esther	0	-
Job	4	225-150 B.C.
Psalms	27 / 36	200-100 B.C.	chap. 37
Proverbs	2	30-1 B.C.
Ecclesiastes	2	175-150 B.C.
Song of Solo.	4	ca.1 B.C.	possibly
Isaiah	18 / 23	120-100 B.C.	1
Jeremiah	4 / 6	225-200 B.C.
Lamentations	4	c.50 A.D.
Ezekiel	6	55-25 B.C.
Daniel	8	150-100 B.C.
Hosea	3	c.75 B.C.	2
Obadiah	0	-
Jonah	2	c.75 B.C.
Micah	(4Q81)	3rd century	1
Nahum	(4Q82)	50-1 B.C.	1
Habakkuk	(4Q238)		1
Zephaniah	2	c.75 B.C.	Possibly
Zechariah	2	c.75 B.C.
Joel, Amos, Zeph, Malachi	(4Q78)	75 B.C.
Jonah,Haggai, Zech, Malachi	(4Q76)	150 B.C.
Total O.T.	175-200	250 B.C.	8-10
Total Other	325-667		0

No commentaries on other books imply they considered non-Bible books as scripture.

One manuscript from cave 4 is Exodus from the Samaritan Pentateuch. One of the oldest scrolls is 4Q17, which was copied towards 250 B.C. and contains Exodus 38 to Leviticus 2. It is practically identical to the Massoretic texts, which Jews today use. The Isaiah scroll has the complete text of Isaiah. It and the other copy in cave 1 were identical with the standard Hebrew Bible in 95% of the text according to A Survey of Old Testament Introduction p.25.

There are many small variations in the Massoretic vs. Qumran texts, but few have any significance. Here are a few of the more notable ones.

Exodus 1:5 in the Massoretic text says 70 people went into Egypt. When Stephen said 75 in Acts 7:14, one could assume scripture was (inerrantly) recording Stephen reciting from a Septuagint error, which said 75. However, the Dead Sea Scrolls also say 75, so perhaps Stephen and the Septuagint were correct here.

Deuteronomy 32:43 has "let all God’s angels worship him" while the Massoretic text does not. Hebrews 1:6 quotes this.

The Massoretic 1 Samuel 17:4 says Goliath was 6 cubits and a span, or roughly 9 feet 9 inches. However, the Septuagint and the Dead Sea Scrolls say 4 cubits and a span, or about 6 feet, 9 inches.

Targums, which are Aramaic paraphrases, have been found among the Dead Sea Scrolls of Leviticus, and two targums from parts of Job. Among the Dead Sea Scrolls are commentaries of Genesis, Psalm 37, possibly Song of Songs, Isaiah, Micah, Nahum, Zephaniah, two of Hosea, and a badly mutilated one of Habakkuk 1:2 through the end of chapter 2. The author tried to relate everything to events of his day.

The Septuagint

Cave 4 has the oldest copy of part of the Septuagint, which is the text of Leviticus, dated 100 B.C.. Cave 7 has a copy of Exodus chapter 28. Other scrolls contain a copy of Numbers and two copies of Deuteronomy. Two scrolls are very curious. One scroll appears to be the Hebrew behind the Septuagint for 1 and 2 Samuel. Another scroll of Zechariah, Jonah, and Malachi are Hebrew that appears to be between the Septuagint and the Massoretic text. The Septuagint version of Jeremiah is 60 verses (1/8 shorter) than the Massoretic text. The Dead Sea scroll 4QJerb supports some of these absences. One scroll contained the Hebrew of Psalm 151, which is also in the Septuagint.

The Apocrypha and Other Books

2Q18 (= 2QSir) contains chapter 6 of Sirach (Ecclesiasticus), and Cave 7 contains fragments of Tobit. The Archaeological Encyclopedia of the Holy Land p.114 says that unlike the books of the Bible, the copies of the Apocryphal manuscripts were not written by scribes living in Qumran, but were brought in to Qumran. While the Apocryphal books were undoubtedly written before the time of Christ, When Cultists Ask p.287 observes that we cannot say for certain whether they were added to the Septuagint before or after the time of Christ.

One scroll, 11QPs, contains additional Psalms, so-called psalms 152-155. Apart from the Dead Sea scrolls, various versions of these are known only in the Syriac language.

The Dead Sea Scrolls also had a number of hymns and other books not in the apocrypha, including 1 Enoch (except section 2), Jubilees in Hebrew, and many known only among the Dead Sea Scrolls. Thus Sirach and Tobit among the Dead Sea scrolls does not prove that anyone, even the Qumran community necessarily thought of them as scripture.

The Dead Sea scrolls are useful for shedding light on Jewish thought back then. The Wycliffe Bible Dictionary p.441 says that the Dead Sea scrolls show that the Gospel of John and Paul's writings, rather than just being 2nd century Hellenistic documents, in fact have some parallels with the Dead Sea scrolls.

Summary

The Qumran caves provided a wealth of Old Testament manuscripts from the time of Christ, and about a 1,000 years older than the Massoretic texts. Other writings also provide background to some of the New Testament. The next tract gives readings from the Dead Sea Scrolls, and the tract after that tells of a few additional Old Testament manuscripts that have been preserved and are just about as old as the Dead Sea scrolls. www.Biblequery.org (512) 218-8022.

What language did Jesus speak ?

Answer:
While Jesus very likely spoke Aramaic, Hebrew, and Greek, Aramaic was likely the language Jesus spoke the most. The Gospels record Jesus speaking numerous Aramaic words: talitha koum (Mark 5:41); ephphatha (Mark 7:34); eloi eloi lama sabachthani (Matthew 27:46; Mark 15:34); abba (Mark 14:36). Historians, archaeologists, and cultural anthropologists are almost universally agreed that Aramaic was the common/colloquial language in Israel during Jesus’ time. Aramaic was very similar to Hebrew, but with many words/phrases that were borrowed from other languages/cultures, especially Babylonian.

Hebrew was spoken primarily only by the scribes, teachers of the law, Pharisees, and Sadducees, the “religious elite.” Hebrew was likely often read in the synagogues, so most people were probably able to speak and understand some Hebrew. Since Greek was the language of the Romans, who had power over Israel during Jesus’ time, Greek was the language of the political class and anyone who wanted to do business with the Romans. Greek was the universal language at that time, so, the ability to speak Greek was a highly desirable skill. Some, however, refused to speak Greek out of resentment towards their Roman oppressors. When Jesus spoke with Pontius Pilate, it is possible that He spoke to him in Greek, although Pilate, as the governor, likely would have been able to speak Aramaic as well.

Jesus, as God incarnated in human form, could have spoken any language He chose to speak. In His humanity, Jesus likely limited Himself to the languages common to His culture: Aramaic, Hebrew, and Greek. Jesus likely spoke whichever of the three languages was most appropriate to the audience He was addressing.

---
http://www.gotquestions.org/language-Jesus-speak.html

Did Jesus ever travel to India ?

Answer: There is no biblical support for the idea that Jesus meditated in India before beginning His ministry in Israel. Nor is there any evidence that He left the land of His birth at any time to go to India or anywhere else. Of the four Gospel accounts, only two mention the birth of Jesus (Matthew and Luke), and only one (Luke) mentions anything about Jesus' life prior to His beginning His three-year ministry in Israel. So, from birth until 12 years of age and from 12 until 30, we know nothing about the life of Jesus. At least the Bible doesn't tell us anything about His life during those so-called "lost years." This has led many to speculate as to what Jesus did during those intervening years.

The orthodox position is that Jesus grew up in Nazareth with His family until it was time to begin His ministry. While the Bible doesn't explicitly say this, it is implied from the following passage in the Gospel of Luke: “He went to Nazareth, where he had been brought up, and on the Sabbath day he went into the synagogue, as was His custom. And he stood up to read.... All spoke well of him and were amazed at the gracious words that came from His lips. ‘Isn't this Joseph's son?’ they asked. Jesus said to them, ‘Surely you will quote this proverb to me: “Physician, heal yourself! Do here in your hometown what we have heard that you did in Capernaum." I tell you the truth,’ he continued, ‘no prophet is accepted in his hometown’” (Luke 4:16, 22-24). Notice that Luke says that Jesus was "brought up" in Nazareth, and he also mentions twice that Nazareth was Jesus' hometown. Furthermore, the people in the synagogue knew Jesus and knew that he was Joseph's son. All of this leads to the conclusion that Jesus lived in relative obscurity in Nazareth until His baptism.

Despite this fairly clear account, there are those who want to fill in the gaps in Jesus' life with extraordinary tales of adventure and mystery. From apocryphal tales of Jesus' infancy in which He acts more like a malevolent trickster than the very Son of God, to the supposed tales of Jesus' journey to India to learn the secrets of Hinduism and Buddhism from Eastern gurus, there is no shortage of sources that claim to have “definitive proof” of Jesus' lost years. Depending on the source, Jesus either spent 17 years in India before His ministry in Palestine, or He spent the remainder of His life after surviving the crucifixion in India and died at the age of 120. These theories all seem to come from the identification of Jesus with the Kashmiri saint, Issa Yuz Asaf ("Jesus Son of Joseph").

The most recent author to promote this view is Holger Kersten, whose book Jesus Lived in India: His Unknown Life Before and After the Crucifixion (1994) supposedly presents "irrefutable evidence that Jesus did indeed live in India." Mr. Kersten is also the author of another “conspiracy” book called The Jesus Conspiracy, in which he asserts that the Roman Catholic Church fudged the carbon dating on the shroud of Turin to show a medieval date. Mr. Kersten argues that the shroud was the authentic burial cloth of Jesus, but that Jesus was alive following the crucifixion. The problem with most conspiracy theorists is that their books are long on conspiracy and short on evidence. Authors such as Mr. Kersten aren't taken seriously in biblical scholarship.

A precursor to Holger Kersten is Nicolas Notovitch, a Russian war correspondent, who visited India and Tibet in the late 19th century. While there, Mr. Notovitch learned of the life of Saint Issa, the "best of the Sons of men." Mr. Notovitch chronicles the life of Saint Issa, whom he identifies as Jesus, and tells how Saint Issa grew in wisdom and knowledge while attending the ancient Indian university at Nalanda. However, Mr. Notovitch's work was discredited by one J. Archibald Douglas, who claims that Mr. Notovitch never visited the monastery of Hemis (where he purportedly learned of Saint Issa).

We can argue and speculate on why these theories regarding Jesus abound, but the main thing to take away is that despite the origin of these theories, their ultimate source is the father of lies, Satan (John 8:44). As he did in the beginning, so he is doing now. At the baptism of Jesus, a voice from heaven proclaimed, “This is my Son, whom I love; with him I am well pleased” (Matthew 3:17). Jesus of Nazareth was declared by God the Father to be His one and only Son. All of these conspiracy theories attempt to divert us from God's declaration that Jesus was His Son. They do so by downplaying or denying outright the deity of Jesus Christ. By denying His divinity, they reduce Jesus to just another rabbi, prophet, sage or wise man. In the case of Mr. Kersten, he not only denies the deity and resurrection of Christ, but he claims that Jesus didn't even die on the cross. By denying the death and resurrection of Christ, he strikes at the very heart of the Christian faith; which, of course, is his intent.

The thing to keep in mind is despite the claims of conspiracy theorists, the four Gospels still provide the most accurate and compelling account of the life of Jesus in print. If Jesus went to India prior to His three-year ministry, then one would expect there to be a distinct Indian flavor to His teaching. However, how does one explain Jesus' vast knowledge of the Torah? Jesus quotes the Hebrew Scriptures all throughout His earthly ministry to the point of correcting even the learned scholars of His day. Not only that, but His teaching style was consistent with the Jewish itinerant teachers of His day. Scholars would study most of their lives to have the encyclopedic knowledge of Hebrew law and customs that Jesus had. Are we to believe that Jesus took the Old Testament with Him to India and studied the Scriptures between lessons on transcendental meditation?

Of course there are those who simply deny the authenticity of the four Gospels. How are we to respond? With the exception of John, all 12 apostles (including Paul and Matthias in the place of Judas) died martyr's deaths. Why would they do that for a lie? More importantly, why would they do that for something they knew to be a lie? The four Gospels have been under attack for nearly 2,000 years; in fact, no book has undergone as much scrutiny or endured so many attempts to extinguish it than the Bible, yet it is still here, still changing lives and still attesting to the truth of the good news of Jesus Christ. "The grass withers, the flower fades, but the word of our God will stand forever" (Isaiah 40:8).

--
http://www.gotquestions.org/Jesus-India.html

วันสะบาโตกับชีวิตคริสเตียนยุคปัจจุบัน

โดย ดร.ศิลป์ชัย เชาว์เจริญรัตน์

          ในชีวิตทุกวันนี้ คริสเตียนควรถือปฏิบัติพระบัญญัติเรื่องวันสะบาโตอย่างไร? ปฏิบัติอย่างไรจึงจะถือว่าถูกต้อง หรือถือว่าไม่ผิด? ก่อนจะตอบคำถามนี้ได้เราต้องย้อนกลับไปดูที่มาของพระบัญญัติเรื่อง “สะบาโต” อีกครั้ง
          พระบัญญัติข้อสี่ของพระบัญญัติสิบประการกำหนดให้ถือวันสะ บาโตเป็นวันบริสุทธิ์ที่ทุกคนในแผ่นดินอิสราเอลต้องหยุดพักจากการทำงาน ไม่ว่าจะเป็นตัวเอง ลูก ทาส คนต่างด้าว ไปจนถึงสัตว์ใช้งานด้วย (อพย.20:8-11) คำว่า “สะบาโต” แปลว่าหยุด หรือ พัก วันสะบาโตถูกกำหนดว่าเป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์ซึ่งตามที่นับกันทั่วไปก็คือ วันเสาร์ พระคัมภีร์บันทึกเหตุผลที่กำหนดเป็นวันดังกล่าวก็เนื่องจากว่าเป็นวันที่พระ เจ้าทรงหยุดจากการทรงสร้างเช่นกัน (ปฐก.2:1-3)
          อย่างไรก็ตาม ยิวนับวันไม่เหมือนกับสังคมทั่วไป ยิวจะนับวันโดยเริ่มจากตะวันตกดินของเย็นวันศุกร์ไปจนถึงตะวันตกดินของอีก วัน ฉะนั้นวันสะบาโตจึงเริ่มนับจากราวหกโมงเย็นวันศุกร์ไปสิ้นสุดเอาที่ราวหกโมง เย็นของวันเสาร์ด้วย นั่นก็แปลว่า การหยุดพักงานก็ต้องหยุดพักตั้งแต่ศุกร์เย็นไปจนถึงเสาร์เย็นเช่นกัน
          พระบัญญัติของพระเจ้าได้ลงรายละเอียดเกี่ยวกับการให้หยุดทำงานในวันสะบาโตไว้ อีกพอสมควร ได้แก่ ต้องหยุดออกจากที่พักเดินทางไปไหนไกล (อพย.16:29) หยุดก่อไฟเพื่อทำอาหารในที่พักอาศัย (อพย.35:2-3) อาหารที่จะรับประทานในวันสะบาโตต้องทำไว้ล่วงหน้าตั้งแต่ “วันเตรียม” คือวันก่อนสะบาโต (อพย.16:23; มธ.27:62; มก.15:42)
          นอกจากนี้พระบัญญัติยังกำหนดให้มี “ปีสะบาโต” ด้วย ซึ่งก็มีไว้เพื่อการหยุดพักเช่นกัน พักทั้งคน พักทั้งสัตว์ใช้งาน และพักทั้งไร่นาด้วย (อพย.23:10-11) ผู้เขียนเชื่อว่าพระเจ้าทรงให้มีปีสะบาโตเพื่อเพือให้ที่ดินได้กลับสู่สมดุล เพื่อคืนสภาพความสมบูรณ์ตามธรรมชาติ

ทำไมต้องมีวันสะบาโต ?

          หากพิจารณาให้ลึกลงไปว่า พระเจ้าทรงตั้งวันสะบาโตขึ้นมาทำไม? ในเรื่องนี้ ต้องดูในพระคัมภีร์ปฐมกาลบทที่ 2:1-3 ซึ่งใช้ถ้อยคำว่า “… พระเจ้าจึงทรงอวยพระพรแก่วันที่เจ็ด ทรงตั้งไว้เป็นวันบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ เพราะในวันนั้นพระองค์ทรงหยุดพักจากการงานทั้งปวงที่พระองค์ทรงกระทำในการ เนรมิตสร้าง” ฉะนั้น จึงเชื่อว่าพระเจ้าทรงกำหนดวันสะบาโตเพื่อให้มนุษย์ระลึกถึงการที่พระเจ้า ทรงเป็นพระผู้สร้างสรรพสิ่ง
          นอกจากเพื่อวัตถุประสงค์นี้แล้ว ในธรรมเนียมของชาวยิวยังระบุวัตถุวัตถุประสงค์ของสะบาโตอีก 2 ประการคือ เพื่อระลึกถึงการที่พระเจ้าทรงไถ่เขาจากการเป็นทาสในอียิปต์
          เพื่อเป็นการลิ้มรสยุคสมัยที่พระเมสสิยาห์เสด็จมา ซึ่งชาวยิวเชื่อว่า พระเมสสิยาห์ (หรือมาซีฮา) จะเป็นกษัตริย์ในเชื้อวงศ์ของกษัตริย์ดาวิดในครั้งโบราณ และจะเก่งกล้าสามารถมากจนทำให้ชนชาติยิวกลับรุ่งเรืองยิ่งใหญ่ มีอาณาเขตกว้างขวางเหมือนยุคกษัตริย์ดาวิดอีกครั้ง และเป็นยุคที่โลกมีสันติภาพ
          ด้วยวัตถุประสงค์ 3 ประการของสะบาโตที่ว่ามา ทำให้การหยุดพักวันสะบาโต ต้องไม่ใช่หยุดพักเฉยๆ หรือหยุดพักอย่างไร้เป้าหมาย แต่เป็นการ “หยุดพักเพื่อระลึกถึง” สิ่งที่พระเจ้าทรงกระทำเพื่อมนุษย์
          นอกจากนี้ จากบริบทของสถานการณ์ที่พระเจ้าทรงประทานพระบัญญัตินี้ หลังจากที่พระองค์ทรงช่วยชาวยิวให้ออกจากการเป็นทาสในอียิปต์ยาวนานถึง 400 ปี ชีวิตทาสของพวกเขาทำงานหนัก ถูกโบยตี ขัดสน ไร้เสรีภาพ และทุกข์ทรมาน ฉะนั้นพระบัญญัติสะบาโตจึงน่าจะสะท้อนถึงพระเจตนารมณ์ของพระเจ้าคือ พระองค์มีประประสงค์ให้มนุษย์ได้ทำงานและมีการหยุดพักจากการทำงาน เพื่อจะได้ไม่มีใครทำงานหนักเยี่ยงทาสนั่นเอง พูดได้อีกอย่างว่า พระเจ้าปรารถนาให้มนุษย์ได้ทำงานอย่างมีความสุข แม้ชีวิตยังต้องทำงานเพื่อหาเลี้ยงชีพ แต่ชีวิตก็ยังมีความสุขด้วย
          ยิวให้ความสำคัญกับสะบาโตมาก ธรรมเนียมของยิวระบุถึงความเชื่อที่ว่า พระเมสสิยาห์ (ผู้ที่ชาวยิวรอคอยมาหลายร้อยปีเพื่อมาช่วยชนชาติยิวให้รุ่งเรือง) จะมาหาก ยิวทุกคนถือวันสะบาโตอย่างถูกต้องต่อเนื่องกันสองสะบาโต และในยุคโบราณสมัยพระคัมภีร์เดิมนั้น ใครที่ฝ่าฝืนบัญญัติวันสะบาโต จะมีโทษถึงตายด้วยการถูกหินขว้างเลยทีเดียว

 

หยุดพัก หยุดทำงาน แล้วทำอะไรกัน ?

          ดังที่กล่าวมาข้างต้นว่า ด้วยวัตถุประสงค์ 3 ประการของสะบาโต ทำให้การหยุดพักวันสะบาโต ต้องไม่ใช่หยุดพักเฉยๆ หรือหยุดพักอย่างไร้เป้าหมาย แต่เป็นการ “หยุดพักเพื่อระลึกถึง” สิ่งที่พระเจ้าทรงกระทำเพื่อมนุษย์
แล้วเพื่อให้บรรลุวัตถุ ประสงค์เหล่านี้ เขาทำกิจกรรมอะไรกันล่ะ เรื่องนี้เราควรไปดูว่าชาวยิวทำอะไรกันในวันสะบาโต ในธรรมเนียมของชาวยิว สิ่งที่พวกเขาทำในวันสะบาโตคือ การกินเลื้ยง การอ่านพระคัมภีร์ (โดยเฉพาะชาวยิวจะอ่านเบญจบรรณ รวมทั้งหนังสืออรรถาธิบายอื่นๆ) อธิษฐาน ร้องเพลง (โดยเฉพาะเพลงประเภท zemirot ซึ่งเพลงที่ใช้ร้องในวันสะบาโตเป็นพิเศษ)

ชาวยิวถือวันสะบาโตเป็น วันแห่งการฉลองรวมทั้งการอธิษฐาน เป็นธรรมเนียมที่ต้องรับประทานอาหารเทศกาลสามมื้อระหว่างวันสะบาโต เริ่มจากอาหารเย็นของค่ำวันศุกร์ อาหารเที่ยงวันเสาร์ และมื้อสุดท้ายปิดท้ายวันเสาร์บ่ายๆ อาหารที่รับประทานก็จะมีลักษณะพิเศษสำหรับสะบาโตโดยเฉพาะ
สะบาโตจะเน้นให้ใช้เวลากับครอบครัวและสร้างสัมพันธ์ในครอบครัว แล้วยังสามารถเชิญเพื่อนบ้านมาทานอาหารสะบาโตด้วยกันที่บ้านด้วย

          ยิวหลายคนก็ไปร่วมพิธีนมัสการและอธิษฐานที่ธรรมศาลายิว (synagogue) แม้ว่าวันปกติไม่เคยไป พิธีนมัสการจะจัดในค่ำศุกร์และเสาร์เช้า   ธรรมเนียมยิวก็สนับสนุนให้ทำสิ่งเหล่านี้ในวันสะบาโตด้วยคือ การงีบหลับ ไปจนถึงการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา  และ ในวันสะบาโตก็จะงดเว้นจากการพูดเรื่องที่ไม่ดี หรือเรื่องที่ไม่สบายใจ รวมทั้งจะไม่พูดเรื่องเงิน เรื่องงาน หรือเรื่องธุรกิจด้วย
นอกจาก นี้ ชาวยิวถือว่าต้องให้เกียรติกับวันสะบาโต โดยมีการเตรียมตัวเพื่อเข้าสู่วันสะบาโตอย่างดี ชาวยิวจะเตรียมตัวโดยอาบน้ำ ตัดผม ทำความสะอาดบ้าน ตกแต่งบ้านให้สวยงาม การแต่งตัวก็จะใส่เสื้อผ้าสำหรับงานฉลอง

แต่เรื่องดีก็กลายเป็นเรื่องร้ายได้

          เชื่อไหมว่า พระบัญญัติสะบาโตที่มุ่งให้ความสุข ก็ถูกบิดเบือนให้กลายเป็นความทุกข์เสียได้ สาเหตุเกิดมาจากชาวยิวตั้งแต่ยุคโบราณได้มีตีความพระบัญญัติในพระคัมภีร์ให้ มีรายละเอียดเพิ่มเติมมากขึ้น บัญญัติเพิ่มเติมเหล่านี้อยู่ในคัมภีร์ของศาสนายูดายที่ชื่อ “มิชน่า” (Mishnar) การเพิ่มเติมที่ว่านี้ส่งผลให้เกิดข้อห้ามวันสะบาโตเต็มไปหมด จนบัญญัติเรื่องวันสะบาโตที่น่าจะทำให้ผู้คนรู้สึกได้พักผ่อน กลับกลายเป็นปัญหาชีวิตที่ไม่สะดวก และยากลำบากขึ้นมาแทน
          ในที่สุด ธรรมเนียมสะบาโตของยิวก็เลยกำหนดกิจกรรม 39 ชนิดที่ถือว่า “ห้ามทำ” ในสะบาโต เรียกว่าเป็น “เมลาคา” (melachah) ซึ่งได้แก่ ไถพรวนดิน, หว่าน, เก็บเกี่ยว, มัดฟ่อน, นวดข้าว, ฟัดแกลบ, เลือก, บด โม่หรือฝน, ร่อน, นวดหรือปั้น, อบ, ตัดขนแกะ, ล้างขนแกะ, ตีขน, ย้อมสี, ปั่นด้าย, ทอ, ขมวดหรือทำห่วงสองห่วงขึ้น, ทอด้ายสองเส้นขึ้นไป, แยกด้ายสองเส้นขึ้นไป, ผูกปม, แก้ปม, เย็บตะเข็บ, ฉีก, วางกับดักสัตว์, ฆ่าสัตว์, ลอกหนักหรือแล่เนื้อ, ฟอกหนัง, เก็บเศษ, ลบรอย, ตกแต่ง, เขียนตัวหนังสือสองตัวขึ้นไป, ลบตัวหนังสือสองตัวขึ้นไป, ก่อสร้าง, ทุบทำลาย, ดับไฟ, จุดไฟ, ยกของหรือย้ายของระหว่างที่ส่วนตัวกับที่สาธารณะ หรือยกย้ายของระยะเกิน 2 วา
          กฎบัญญัติที่ว่ามานี้ยังประยุกต์ไปสู่กิจกรรมที่เกี่ยวข้อง อื่นๆ ด้วย เช่น ในยุคสมัยใหม่ก็มีการห้ามขับรถ เพราะการขับรถเกี่ยวข้องกับการจุดไฟ และการเคลื่อนย้ายสิ่งของ เรื่องนี้ก็คงรวมไปถึงการเดินทางด้วยเครื่องบิน เรือ ไปจนถึงการติดเครื่องจักรเครื่องยนต์ทุกชนิดด้วย
เรื่องการเดินทางก็เป็นปัญหาเช่นกัน ธรรมบัญญัติของยิวจะห้ามเดินในวันสะบาโตไกลเกินราวครึ่งไมล์ (หรืออย่างน้อยก็ต้องไม่เดินออกนอกเขตเมืองไกลกว่าครึ่งไมล์) ฉะนั้นคนยิวที่จะไปธรรมศาลาในวันสะบาโตต้องหาที่พักให้อยู่ไม่ไกลจากธรรม ศาลา ให้อยู่ในระยะที่เดินได้ เพราะขับรถก็ไม่ได้ด้วย

          หม่อมราชวงศ์ คึกฤทธิ์ ปราโมช ซึ่งเคยได้ไปอิสราเอล ได้เขียนเกี่ยวกับเรื่องสะบาโตกับชีวิตของคนยิวในสมัยปัจจุบันดังนี้ว่า
           “...ใน วันสะบาโตนี้พระเจ้าได้ห้ามไว้เป็นเด็ดขาดว่า มิให้ยิวทำงาน หรือแม้แต่จะใช้ให้คนหรือสัตว์ทำงานก็ไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ปัญหาต่างๆ ก็เกิดขึ้นในอิสราเอล ซึ่งเป็นเมืองของพระเจ้าในทุกวันสะบาโต ฝรั่งนั้นหยุดงานในวันอาทิตย์ คนไทยเราก็หยุดงานวันอาทิตย์ตามฝรั่งไป แต่ในวันอาทิตย์ทั้งในเมืองฝรั่งและในเมืองไทยนั้น ชีวิตมิได้หยุดลงด้วย ส่วนในอิสราเอลนั้นชีวิตทำท่าว่าจะหยุดลงจริงๆ ขึ้นต้นด้วยการคมนาคมทุกชนิดต้องหยุดหมด ใครขืนเดินรถเมล์ในวันนั้นจะต้องถูกขว้างด้วยก้อนอิฐก้อนหินจนต้องหยุดไป เอง...รถแท็กซี่จะเดินได้ก็เฉพาะรถที่เป็นของส่วนตัวของคนขับ เพราะคนขับนั้นย่อมจะเสี่ยงบาปเสี่ยงกรรมเอาเอง หากเป็นของบริษัทก็จะต้องถูกขว้าง เพราะบริษัทใช้คนอื่นคือคนขับแท็กซี่ให้มาทำบาป ตามโรงแรมต่างๆ ในอิสราเอลนั้นในวันสะบาโตจะไม่มีอาหารร้อนๆ กิน เพราะการก่อไฟหุงข้าวในวันสะบาโตนั้นท่านได้ชี้ขาดไว้นานแล้วว่าเป็นการทำ งาน ใครก่อไฟหุงข้าวก็ละเมิดวันสะบาโตและเป็นบาป คนที่ไปอยู่โรงแรมทั้งที่เป็นยิวและไม่เป็นยิวต้องกินอาหารเย็นตั้งแต่ค่ำ ศุกร์ไปจนถึงเย็นวันเสาร์ เพราะอาหารเย็นนั้นตระเตรียมไว้ล่วงหน้าได้ตั้งแต่ตอนกลางวันวันศุกร์
          การก่อไฟนั้น บางคนที่เคร่งหน่อยถือว่าคลุมไปถึงการเปิดสวิตช์ไฟฟ้าด้วย ปัญหาก็เกิดขึ้นว่าในวันศุกร์นั้นจะเปิดไฟกันอย่างไร ใครที่ไม่เสียดมเสียดายค่าไฟจะเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนพลบค่ำวันศุกร์ก็ได้ แล้วก็ไปปิดเอาในเช้าวันเสาร์ พอค่ำวันเสาร์ก็เปิดใช้ได้ไม่บาป แต่การกระทำเช่นนี้ย่อมหมดเปลืองค่าไฟโดยใช่เหตุ เพื่อแก้ปัญหานี้จึงได้มีผู้คิดเครื่องมือเปิดปิดไฟอัตโนมัติขึ้น เอาเครื่องอัตโนมัตินี้ติดไว้กับสวิตช์ไฟ แล้วตั้งเข็มไว้ให้เปิดตั้งแต่กี่โมงก็ตามใจ พอถึงเวลาเครื่องก็จะเปิดไฟตามนั้น เป็นอันว่ารอดบาปไปได้

          ความยากลำบากเหล่านี้เอง ที่ในที่สุดเมื่อพระเยซูคริสต์เสด็จมาพระองค์ได้กำหนดมาตรฐานของสะบาโต รวมทั้งธรรมบัญญัติอื่นๆ ใหม่ โดยพระองค์ตรัสว่า “บรรดาผู้ทำงานเหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเรา และเราจะให้ท่านทั้งหลาย หายเหนื่อยเป็นสุข จงเอาแอกของเราแบกไว้ แล้วเรียนจากเรา เพราะว่าเราสุภาพและใจอ่อนน้อม และจิตใจท่านทั้งหลายจะได้พัก ด้วยว่าแอกของเราก็พอเหมาะ และภาระของเราก็เบา” (มธ.11:28-30)
          พระเยซูเองแม้ว่าจะทรงยอมรับ วันสะบาโต แต่ก็ทรงถือว่าพระองค์เป็น “นายเหนือวันสะบาโต” (มธ.12:8; มก.2:28; ลก.6:5) แต่ก็ทรงถือพระบัญญัติเรื่องวันสะบาโตตามเจตนารมณ์ของพระเจ้าจริงๆ ดังที่พระองค์ตรัสว่า “วันสะบาโตมีไว้เพื่อมนุษย์ มิใช่มนุษย์มีไว้เพื่อวันสะบาโต” (มก.2:27) หรือถ้าให้แปลไทยเป็นไทยอีกทีก็ต้องแปลว่า พระเจ้าทรงตั้งวันสะบาโตไว้เพื่อช่วยมนุษย์ให้มีความเป็นอยู่ที่ดี ไม่ใช่ทรงตั้งวันสะบาโตขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์ต้องมาถือรักษาให้เหนื่อยยาก

สะบาโตกับคริสเตียนยุคปัจจุบัน

          คริสเตียนในยุคแรกๆ ก็ถือสะบาโตเป็นวันเสาร์เช่นเดียวกับชาวยิว เนื่องจากคริสเตียนในยุคแรกก็เป็นชาวยิวด้วย แต่ขณะเดียวกันในวันอาทิตย์พวกเขาก็รวมตัวกันตามบ้านของกันและกัน เพื่อร่วมกันระลึกถึงพระเยซูคริสต์และทำพิธีมหาสนิทตามที่พระองค์ทรงสั่งไว้ โดยถือว่าวันอาทิตย์สำคัญของพระเยซูคริสต์ เพราะเป็นวันที่พระองค์ทรงฟื้นคืนพระชนม์ (พระคัมภีร์ใช้คำว่า “รุ่งเช้าวันต้นสัปดาห์” “เช้ามืดวันต้นสัปดาห์” มธ.28:1; มก.16.2, 9; ลก.24.1) และการฟื้นคืนพระชนม์ของพระองค์ถือเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดสำหรับคริสเตียน เพราะการฟื้นคืนพระชนม์ของพระคริสต์ เป็นการพิสูจน์ว่าพระเยซูทรงเป็นพระเจ้า ไม่ใช่คนธรรมดา และการไถ่บาปของพระองค์ก็เป็นเรื่องจริง (1คร.15.3-4) ท่านเปาโลกล่าวถึงการรวมตัวกันถวายทรัพย์ของคริสเตียนในวันอาทิตย์ หรือ “วันต้นสัปดาห์” เช่นกัน (1คร.16:2)
          แต่กว่าที่คริสเตียนจะเปลี่ยนมาถือสะบาโตเป็นวันอาทิตย์แทนวันเสาร์อย่าง สมบูรณ์ก็ล่วงเลยมาถึงราวปลายศตวรรษที่หนึ่งหรือต้นศตวรรษที่สอง แต่หลักฐานบางชิ้นก็ชี้ว่าเป็นศตวรรษที่สี่ นอกจากนี้บางกลุ่มก็ยึดถือทั้งสองวันเลย
          นอกจากเรื่องของการ เปลี่ยนจากวันเสาร์มาเป็นวันอาทิตย์แล้ว เรื่องของสะบาโตก็ยังมีคำถามตามมาหลายอย่างสำหรับคริสเตียนในสมัยปัจจุบัน ได้แก่

เรายังจำเป็นต้องรักษาพระบัญญัติสะบาโตเคร่งครัดเพียงใด ต้องเคร่งครัดแบบชาวยิวหรือไม่?

ใช้วันอื่นหยุดพักและนมัสการแทนวันอาทิตย์ได้ไหม?

คนที่อยู่ในงานอาชีพหลายอย่างที่จำเป็นต้องทำในวันอาทิตย์และไม่สามารถหยุดทุกวันอาทิตย์ได้ ควรลาออกไปหางานใหม่หรือไม่?

อาชีพชนิดที่จำเป็นต้องมีแม้ในยามที่คนอื่นหยุด ควรยกเลิกให้หมดด้วยไหม?

จำเป็นต้องหยุดเต็มวันไหม? ครึ่งวันได้ไหม?

ไปเดินเที่ยว เล่นกีฬา หรือมีการละเล่นต่างๆ ในวันอาทิตย์ได้ไหม?

และอื่นๆ

คริสเตียน โปรเตสแต๊นท์ในปัจจุบันมีแนวคิดเกี่ยวกับวันสะบาโตเป็น 3 ทัศนะ

ทัศนะแรก ยึดถือวันเสาร์เป็นวันสะบาโตตามพระบัญญัติเหมือนเดิม

ทัศนะที่สองยึดถือวันอาทิตย์เป็นวันสะบาโตแทน

ทัศนะที่สาม ไม่ยึถถือพระบัญญัติสะบาโตเลย

เหตุผลของทัศนะที่หนึ่งและสองได้กล่าวถึงไปแล้ว แต่ทัศนะที่สามมีเหตุผลว่า พระเยซูได้ทรงยกเลิกพระบัญญัติเรื่องวันสะบาโตไปแล้ว เช่นเดียวกับพระบัญญัติด้านการถวายเครื่องเผาบูชา (มีการโยงพระบัญญัติวันสะบาโตว่าเกี่ยวข้องกับการถวายเครื่องเผาบูชาและวัน เทศกาล ดู กดว.28-29) แต่ยังคงยึดถือว่าคริสเตียนต้องมีการหยุดพักและนมัสการพระเจ้า เพียงแต่จะใช้วันเวลาใดก็ได้ และยังถืออีกว่า ท่านเปาโลกล่าวว่า พระเยซูทรงฉีกพระบัญญัติที่ผูกมัดเราแล้วที่กางเขน ฉะนั้นอย่าให้ใครมาพิพากษาเราโดยใช้เรื่องการกินดื่ม การถือเทศกาล หรือการถือสะบาโตมาเป็นเหตุ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงเงาของพระคริสต์ซึ่งจะทรงมาทำให้สิ่งเหล่านี้สมบูรณ์ ในภายหลัง (คส.2:14-17)

กลุ่มเซเว่นเดย์แอดเวนทิสต์ ยึดถือทัศนะที่หนึ่ง

คาทอลิกและกลุ่มคริสเตียนกระแสหลักยึดถือทัศนะที่สอง

และคริสเตียนอีกจำนวนมากก็ยึดทัศนะที่สาม

ในเรื่องนี้ คงไม่ฟันธงลงไปว่าทัศนะใดถูกหรือผิด สิ่งที่สำคัญกว่าคือ เราต้องตระหนักถึงวัตถุประสงค์ที่พระเจ้าทรงกำหนดให้มีวันสะบาโตขึ้นมา นั่นคือ พระองค์ประสงค์ให้มนุษย์เรามีการ “หยุดพักเพื่อระลึกถึงสิ่งที่พระเจ้าทรงกระทำเพื่อมนุษย์”

 

คริสเตียนยังควรมีท่าทีต่อสะบาโต ในลักษณะที่ว่า..

- เราต้องให้ความสำคัญกับการหยุดพักและนมัสการ ... เพราะพระเจ้าทรงสั่งและตั้งเป็นพระบัญญัติ
- เราต้องจัดเวลาให้กับการหยุดพักและนมัสการอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ... เพราะพระเจ้าทรงกำหนดให้มีความถี่ ทุกสัปดาห์ และ
- เราต้องจัดรูปแบบชีวิตให้สอดคล้องกับการหยุดพักและนมัสการ ... เพราะพระเจ้าทรงกำหนดรายละเอียดบางประการที่แสดงว่าพระองค์ประสงค์ให้เราได้ พักและนมัสการจริงๆ

          เรื่องนี้อาจยากยิ่งขึ้นสำหรับคนในยุคปัจจุบัน ซึ่งเป็นโลกยุคอุตสาหกรรม ที่คนทำงานหนัก ทำงานมาก หลายคนต้องทำงานในวันเสาร์-อาทิตย์ หรือไม่มีวันหยุดที่แน่นอน ทั้งที่ตนเองก็ไม่ได้อยากเป็นอย่างนี้ แต่สถานการณ์ของอาชีพการงานในปัจจุบันก็บีบบังคับ แต่ถึงกระนั้นก็ยังควรพยายามหาช่องทางที่จะ “หยุดพักและนมัสการ” ให้ได้
          เราอาจต้องพยายามทำงานให้เสร็จในวันอื่นๆ ลองหาวิธีบริหารจัดการที่เหมาะสมกับสถานการณ์ของเราแต่ละคน และวันหยุดพักเพื่อนมัสการของเรานั้น ควรเป็นเวลาที่ให้ตนเองได้ผ่อนคลายจากความเหน็ดเหนื่อย ได้นมัสการพระเจ้า และได้ใช้เวลากับครอบครัวจริงๆ พระเจ้าไม่ปรารถนาให้เราทำงานจนเป็นทาสของงาน ในพระคัมภีร์ได้ให้ภาพแก่เราว่า พระเจ้าให้เราทำงานเพื่อเลี้ยงชีพ และดูแลสร้างสรรค์โลก ขณะเดียวกันงานก็สามารถพัฒนาตัวมนุษย์และให้ความรื่นรมย์แก่มนุษย์ด้วย หรืออาจลองพิจารณาที่จะไปนมัสการที่คริสตจักรที่อยู่ใกล้บ้าน เพื่อจะได้ไม่ต้องใช้พลังงานและเวลาในการเดินทางมากเกินไป
          นอกจากนี้คริสตจักรในปัจจุบันก็ควรหาทางช่วยคริสตสมาชิกให้ถือสะบาโตง่ายขึ้น ด้วย เช่น คริสตจักรควรจัดนมัสการในวันและเวลาอื่นๆ ด้วย ไม่ใช่จัดเฉพาะวันอาทิตย์เช้าเท่านั้น  หรือคริสตจักรไม่ควรจัด กำหนดการหรือกิจกรรม ให้สมาชิกต้องใช้เวลาที่คริสตจักรในวันอาทิตย์จนกระทั่งไม่เหลือเวลาสำหรับ การพักผ่อน หรือไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลย หรือหากต้องจัดวันอาทิตย์ก็ควรใช้รูปแบบที่สมาชิกหรือผู้สนใจสามารถรู้สึก ว่าเป็นการพักผ่อนและได้ใช้เวลากับครอบครัวไปด้วย
          เคยมีบางคนบอก ผมว่า สำหรับเขาแล้ววัน “สะบาโต” กลายเป็นวัน “สะบ้าโต” ไปแล้ว เพราะวันอาทิตย์ที่พระเจ้าให้เขาหยุดพัก กลายเป็นวันที่เขา “เหนื่อยที่สุด”

Manuscripts of the Old Testament

TextsOT.PNG  
English: The relationship between the various ancient manuscripts of the Old Testament, according to the Encyclopaedia Biblica. Dotted pale blue lines indicate texts which were used to correct the main source.
The isolated letters are standard siglums designating particularly significant manuscripts:

• X [aleph] = Codex Sinaiticus
• A = Codex Alexandrinus
• B = Codex Vaticanus
• Q = Codex Marchalianus

In addition, the standard abbreviations:

• MT = Masoretic Text
• LXX = Septuagint - in this diagramme, this refers to the original version of the Septuagint (as opposed to Lucian, Heysicius, Hexaplar, A, B, X [aleph], etc., the Old Testaments/Hebrew Bibles of which are commonly also called Septuagint)

พระวาทะ (The Word)

พระกิตติคุณยอห์นได้กล่าวถึงพระเยซูคริสต์ ว่าพระองค์ทรงเป็นพระวาทะถึง 4 ครั้ง
คำว่าพระวาทะ (Logos) ใช้ในพันธสัญญาใหม่ 300 กว่าครั้ง หมายถึง "คำ" บางครั้งหมายถึง "พระคำของพระเจ้า" หรือ "พระวจนะ" เช่น 2 เปโตร 3:5 "พระเจ้าทรงสร้างไว้โดยพระวจนะ (โลโกส) ของพระเจ้า" สำหรับคำนี้เบื้องหลังแบบยิวเป็นสิ่งสำคัญที่สุด  ในปฐมกาลบทที่ 1 และอีกหลาย ๆ ตอนของพันธสัญญาเดิม เราเห็นว่าพระวจนะของพระเจ้ามีฤทธิ์เดชที่จะทำให้พระประสงค์ของพระเจ้าสำเร็จ (ปฐก.1:3,6 / สดุดี 33:6 / อิสยาห์ 55:11) จึงอาจจะเข้าใจได้ว่า พระวจนะนั้นมีบุคลิกภาพ (ให้เปรียบเทียบกับคำว่า "ปัญญา" ใน สุภาษิต 8:1,22-31 ซึ่งมีลักษณะเป็นบุคคลเช่นเดียวกัน)

ในวรรณกรรมของชาวยิวซึ่งอยู่ระหว่างช่วงกลางของพันธสัญญาเดิมและพันธสัญญาใหม่มีการใช้คำว่า "พระวจนะ" และ "ปัญญา" ในลักษณะที่เป็นบุคคลมากขึ้น   นอกจากนั้นพระธรรมทาร์กุม (Targum) ซึ่งเป็นพันธสัญญาเดิมที่แปลจากภาษาฮีบรูมาเป็นภาษาพูดต่าง ๆ คำว่า "พระคำของพระเจ้า" ได้ถูกใช้หลายครั้งในฐานะชื่อหนึ่งของพระเจ้า

เบื้องหลังแบบกรีกก็สำคัญด้วย เพราะเป็นเรื่องที่ผู้อ่านพระธรรมยอห์นหลายคนได้รู้จักแล้ว  ตามความคิดของพวกสโตอิก (Stoic) "โลโกส" เป็นแหล่งกำลังแห่งชีวิต  ซึ่งแผ่ซ่านในบรรดาสรรพสิ่ง เป็นหลักธรรมที่ช่วยให้จักรวาลเป็นระเบียบและมีเหตุผล ... ดังนั้น ทั้งพวกยิวและพวกกรีกจะเข้าใจว่า "โลโกส" เป็นการเริ่มต้นของทุกสิ่ง จึงเป็นคำเหมาะสมมากที่ยอห์นใช้สำหรับแนะนำความสำคัญของพระเยซู ... อย่างไรก็ตาม เบื้องหลังความคิดของกรีกและยิว ไม่ลึกซึ้งเท่าความคิดของยอห์น คือ พระวาทะ เป็นบุคคลที่อยู่ก่อนทุกสิ่ง และมาบังเกิดในโลกนี้ ซึ่งเป็นความคิดใหม่ที่รุนแรงและแปลกมากสำหรับชาวยิวและชาวกรีก

การอดอาหารอธิษฐานตามพระคัมภีร์

การอธิษฐาน

พระเจ้าสร้างมนุษย์ขึ้นเพื่อสามัคคีธรรมกับพระองค์ในความสัมพันธ์นี้การอธิษฐาน เป็นหนทางหนึ่งที่พระเจ้าใช้เพื่อเป้าหมายนี้ แต่เนื่องจากบาปสัมพันธภาพนี้จึงขาดสะบั้นลงและการอธิษฐานกลายเป็นสิ่งที่ เข้าไม่ถึง และน่าอึดอัดใจสำหรับมนุษย์

ผู้เชื่อพระเจ้าจะแบ่งปันชีวิตของเขากับพระองค์ผ่านทางการอธิษฐานเราสามารถ ระบายความในใจทั้งหมด เปิดอกสารภาพบาปและทูลขอจากพระองค์โดยมั่นใจว่าพระเจ้าจะตอบคำอธิษฐานด้วย สิ่งที่ขาดไม่ได้ในการอธิษฐานคือ “ การขอบพระคุณ”

ชาวอิสราเอลที่เคร่งครัดในศาสนาจะอธิษฐานวันละสามครั้ง ซามูเอลได้ ตระหนักถึงหน้าที่นี้ถึงขนาดประกาศว่า หากเขาลืมอธิษฐานเผื่อคนที่อยู่ในความรับผิดชอบของเขาก็ถือว่าเขาทำบาป การอธิษฐานไม่มีสูตรสำเร็จตายตัว แต่การอธิษฐานที่คริสเตียนต้องทำตาม ซึ่งท่านเปาโลก็คาดหวังให้การอธิษฐานเป็นส่วนสำคัญของชีวิตคริสเตียนและคริ สตจักรเพราะเมื่อมนุษย์เราคืนดีกับพระเจ้าแล้ว ความกระหายจะพูดคุยกับพระองค์กลายเป็นธรรมชาติใหม่ของเรา

การอธิษฐาน นับเป็นส่วนสำคัญในครอบครัวของพระเจ้า เพราะพระเยซูได้สอนสาวกให้อธิษฐานว่า “พระบิดาแห่งข้าพระองค์ทั้งหลาย...”  ( มัทธิว 6:9-13 ) คริ สตจักรสมัยแรกๆ มาร่วมชุมนุมเพื่ออธิษฐานด้วยกัน เช่นการประชุมที่บ้านแม่ของมาระโกเพื่ออธิษฐานขอให้เปโตรได้รับการปล่อยตัว พระวิญญาณบริสุทธิ์มีหน้าที่เร่งเร้าให้คริสเตียนอธิษฐาน โน้มน้าวความคิดของคริสเตียนให้สอดคล้องกับน้ำพระทัยพระเจ้า อัครสาวกเปาโลเขียนถึงชาวโรมันว่า “พระวิญญาณทรงช่วยขอแทนเราในเมื่อเราคร่ำครวญอธิษฐานไม่เป็นคำ” ( ดูพระคัมภีร์เทียบ สดด. 62:8; 1 ยน. 1:9; มก. 11:24; ฟป. 4:6; 1 ซมอ. 12:23; คส. 4:2; ยก. 1:5-6; กจ. 12:12; รม. 8:26) พระเยซูสอนถึงการอธิษฐาน : มธ. 6:5-15; 7:7-11; 26:41; มก. 12:38-40; 13:33; 14:38; ลก. 11:1-13; 18:1-14 คำอธิษฐานของพระเยซู : มธ. 6:9-13; 11:25-26; 26:36-44; มก. 14:32-39; ลก. 10:21; 11:2-4; 22:46; 23:34, 46; ยน. 11:41-42; 12:27-28; 17 คำอธิษฐานอันยอดเยี่ยมในพระคัมภีร์ : อพย. 15; 32; 33; ฉธบ. 32-33; ยชว. 10; วนฉ. 5; 6; 1 ซมอ. 1; 2; 2 ซมอ. 7; 22; 1 พกษ. 3; 8; 18; 19; 2 พกษ. 19; อสร. 9; นหม. 1; 9; โยบ. 42; สดด.; ดนล. 2; 9; ยนา. 2; ฮบก. 3; ลก. 1:46-55, 68-79; 2:29-35; กจ. 4:24-30 และคำอธิษฐานในจดหมายฝากต่างๆ

การอดอาหารอธิษฐาน

การอดอาหาร: มาดูเบื้องหลังการอดอาหาร อธิษฐาน  ตามธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์เดิม คนยิวมีวันอดอาหารประจำชาติเพียงวันเดียวคือ “วันลบบาป” คือวันที่ ๑๒ เดือน เจ็ด ( ปลายเดือนกันยายน/ ต้นตุลาคม ) สมัยที่อิสราเอลเป็นเชลยในบาบิโลน ชาวยิวยังอดอาหารในเดือน ห้า และ เดือนที่ เจ็ด เพื่อไว้ทุกข์ให้ เกดาลิยาห์ ผู้ว่าราชการยูดาห์ ที่ถูกลอบ ฆ่า และการที่พระวิหารถูกทำลาย

 หลัง สมัยเป็นเชลยชาวยิวได้เพิ่มวันถืออดอาหารอีก สองวัน คือในเดือนที่ สิบ เพื่อระลึก ถึงการที่บาบิโลนเริ่มโอบล้อม เยซูซาเล็ม และในเดือนที่สี เยซูซาเล็มแตก  ทั้งประเทศและส่วนบุคคลอาจถืออดอาหารในวาระคับขันอื่นๆด้วย

 การ อธิษฐานและการอดอาหารมักจะควบคู่กันไป มักจะมีคำถามว่าทำไมต้องอดอาหารอธิษฐานการอดอาหารเป็นสัญลักษณ์ ถึงการกลับใจอย่างแท้จริง  ใน ช่วงที่อดอาหารจะไม่กิน ไม่ดื่ม อาจจะฉีกเสื้อผ้าและสวมชุดกระสอบ เอาขี้เถ้าซัดลงบนศีรษะ ปล่อยผมรุงรัง กระเซอะกระเซิง และไม่อาบน้ำ

ที่สำคัญ ผู้เผยพระวจนะ และพระเยซูเจ้า ได้พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า สัญลักษณ์ภายนอกนั้นไม่เพียงพอ เพราะสิ่งที่สำคัญอยู่ที่การเปลี่ยนแปลงภายในจิตใจ ( ดูข้อพระคัมภีร์เทียบ :ลนต.๑๖.๒๙,ศคย.๗.๕,๘.๑๙,วนฉ.๒๐.๒๖, นหม.๑,๒ ซมอ.๑๒.๑๖,๒๐, อสธ.๔.๑๖,อสย.๕๘.๓-๕, ยอล.๒.๑๓, ยนา ๓.๕, มธ.๖.๑๖-๑๗ )

การอดอาหาร ที่คริสต์โปรเตสแตนต์ส่วนใหญ่ปฏิบัติ: การอดอาหารอธิษฐาน ยังเป็นเรื่องหนึ่งที่คริสตชนเข้าใจ และไม่เข้าใจ ต่อมาก็ขึ้นกับคณะนิกายแยกย่อยออกไปอีก แท้จริงแล้ว การอดอาหารเป็นศาสนปฏิบัติที่กล่าวถึงเสมอๆในพระคัมภีร์ เมื่อศึกษาพระคัมภีร์ในพันธสัญญาเดิมจะเห็นภาพที่คนยิวอดอาหารสม่ำเสมอ ต่อมาจะเห็นภาพของ การอดอาหารในรูปแบบต่างๆ และในโอกาสต่างๆ เช่น เพราะสำนึกผิด เพราะพ้นจากภยันตราย ในพระคัมภีร์ผู้วินิจฉัย ซามูเอลเรียก ร้องให้ประชาชนร่วมถืออดอาหาร ( 1ซามูเอล 7.6 ) ต่อมาก็พบการอดอาหารโดยความสมัครใจ เช่นกษัตริย์ดาวิดถืออดอาหารเมื่อพระโอรสทรงประชวร ( 2 ซามูเอล 12.16 )เป็นต้น

การถืออดอาหารหาไม่ได้ทำให้เกิดความชอบธรรมมากขึ้น แต่เป็นการฝึกฝนฝ่ายจิตวิญญาณและเป็นการอุทิศตัว และใจ เพื่ออธิษฐานต่อพระเจ้าสำหรับเรื่องต่างๆ โดยไม่ให้การกินการดื่มมาเป็นอุปสรรค แต่คาดหวังจะเป็นการได้รับคำตอบ และเข้าใจน้ำพระทัยพระเจ้า ซึ่งต่อไปนี้จะมาดูกันในพระคัมภีร์ กล่าวถึงการอดอาหารเพื่ออธิษฐานอย่างไร โดยเนื้อหาทั้งหมดจะเป็นมุมมองของคริสตจักรโปรเตสแตนต์สายหลัก

คริสต ชนทุกคนมีสิทธิพิเศษในการประกาศพระคำของพระเจ้าว่า"ข้าพเจ้าถูกตรึงไว้กับ พระคริสต์แล้ว ข้าพเจ้าเองไม่มีชีวิตอยู่ต่อไป แต่พระคริสต์ต่างหากที่ทรงมีชีวิตอยู่ในข้าพเจ้า" (กท. 2:20) นี่เป็นคำกล่าวของคริสเตียนที่ติดสนิทอยู่กับพระคริสต์ แต่ว่าในฝ่ายเนื้อหนังนั้นเรายังมีศัตรูที่สำคัญอยู่สาม ตัว คือ

1.เนื้อหนัง
2.เรื่องทางฝ่ายโลก
3.มารซาตาน

พระเยซูเจ้าทรงได้ชนะศัตรูทั้งสามตัวนี้บนไม้กางเขนแทนบรรดาผู้เชื่อทุกคนแล้ว

การอด อาหารอธิษฐานเป็นการเพิ่มความเชื่อให้คริสเตียน เพราะเราก็สามารถชนะสิ่งเหล่านี้ได้โดย ความเชื่อด้วยวิธีการอธิษฐานถืออดอาหาร การถืออดอาหารเป็นวิธีการที่พระเยซูทรงสอนไว้ให้เราปฏิบัติตาม พระกิตติคุณมัทธิว 17:21 พระเยซูไม่ได้อ้อนวอนให้เราอดอาหาร เมื่อพระองค์สั่งให้เราอดอาหาร พระเยซูไม่ได้ตรัสว่า “ถ้า”ท่านอดอาหาร พระองค์ตรัสว่า “เมื่อ”ท่านอดอาหาร และพระองค์ทรงสอนให้เราปฏิบัติฝึกฝนฝ่ายจิตวิญญาณจำเป็นในการวางระเบียบ ชีวิตคริสเตียนทุกคนไว้ ๓ ประการดังนี้

1.การให้ทาน
2.การอธิษฐาน
3.การถืออดอาหาร

ทั้งสามประการที่กล่าวมาพระเยซูสอนว่าอาจจะถูกใช้อย่างถูกๆผิดๆ กล่าวคือ

การ ให้ทาน ไม่ควรถูกชักจูงโดยคนใดคนหนึ่งแต่ให้ด้วยความเต็มใจ  การอธิษฐานอดอาหารก็เช่นกัน ไม่ควรจะถูกชักจูงโดยผู้หนึ่งผู้ใดหรือเพื่อผู้หนึ่งผู้ใดแต่ควรเป็นการ กระทำเพื่อถวายพระเจ้าจากใจที่เต็มไปด้วยความรัก และด้วยใจที่ขอบพระคุณการถืออดอาหารอธิษฐานมีสอนมากมายในพระคัมภีร์ เพื่อให้ชีวิตของคริสตชนเกิดความสมดุล

พระเจ้าไม่จำเป็นต้องได้รับ การถวายจากเราแต่เราต่างหากที่ต้องถวายแด่พระองค์ ดังนั้น แรงจูงใจในการถืออดอาหารจะต้องเป็นหัวใจที่เต็มด้วยความรัก พลังอำนาจไม่ได้อยู่ที่การอธิษฐาน การให้ทานในการถืออดอาหาร แต่พลังอำนาจที่พระเยซูคริสต์

ให้เราศึกษาเรื่องการถืออดอาหาร ในพระธรรมอิสยาห์บทที่ 58 เมื่อเราอดอาหารอย่างเอาจริงเอาจังแล้วเราสามารถออกจากสิ่งเหล่านี้

1.แก้พันธนะของความอธรรม
2.แก้สายรัดแอกแห่งภาระหนัก
3.ได้รับการปล่อยให้เป็นอิสระจากการถูกบีบบังคับ
4.หักแอกเสียทุกอัน

หาก ถามว่า "ทุกวันนี้คริสตชนยังต้องอธิษฐานอดอาหารหรือไม่?" คำตอบคือ "จำเป็นมาก"... เพราะเป็นการฝึกฝนฝ่ายจิตวิญญาณ เพื่อของประทานจะได้เข้าสู่เรา เราไม่ควรมีคำมากมายกับการถืออดอาหารอธิษฐาน แต่พระเยซูสอนว่า "เมื่อท่านทำทาน เมื่อท่านอดอาหารอธิษฐาน จงทำอย่างถูกต้อง แล้วความรักการเชื่อฟังจะตามมา"


1. การถืออดอาหารในพระคัมภีร์เดิม

1.1.”โมเสส” ในพระคัมภีร์เฉลยธรรมบัญญัติบทที่ ๙ เป็นตัวอย่างที่สำคัญในการถืออดอาหาร เป็นเรื่องการอดอาหารอธิษฐานสี่สิบวันของโมเสสที่ภูเขาซีนายกับพระเจ้าท่าน ได้รับแผ่นศิลาพันธสัญญาสองแผ่นหลังจากถืออดอาหาร  เมื่อ ท่านลงมาจากภูเขาพร้อมกับแผ่นศิลาพันธสัญญาซึ่งรับมาจากพระเจ้า ท่านก็พบว่าชาวอิสราเอลได้ทำบาป โดยหันไปกราบไหว้บูชาวัวทองคำ ท่านจึงทำลายรูปเคารพนั้น และท่านเป็นตัวแทนทูลขอพระเจ้าให้ไว้ชีวิตต่อคนอิสราเอลผู้ได้ทำบาปเพราะพระ เจ้าตรัสว่าจะทำลายพวกเขา ตรงกันข้ามโมเสสได้รับบัญชาชัดเจนว่าไม่ให้ขอการอภัยโทษในคำพิพากษาที่ พระองค์จะทรงทำลายพวกเขา พระเยโฮวาห์ตรัสว่า “ขออย่าท้วงเรา” นี่คือการยืนยันการตอบคำอธิษฐานของโมเสส ผู้ที่ยอมอดอาหารถึงสี่สิบวัน แต่ในที่สุดพระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานของเขา   คือพระเจ้าให้ชาวอิสราเอลฟังเสียงโมเสสก็จะให้พ้นจากการลงโทษ ที่พระเจ้าทรงฟังเพราะโมเสสอธิษฐานอย่างเอาจริงเอาจังกับพระองค์ สำหรับชาวคริสต์เราควรจะปฏิบัติในการอธิษฐานเหมือนโมเสส แต่คริสเตียนจำนวนมากได้ละเลยในการอธิษฐานเพราะไม่เห็นความสำคัญ หรือไม่วางใจพระเจ้า หรือขี้เกียจ ฯลฯ

1.2. “เอสรา”ใน พระธรรมเอสราบทที่ 8 เราจะเห็นตัวอย่างที่คนของพระเจ้าในสมัยพระคัมภีร์เดิม ได้เห็นถึงความสำคัญในการถืออดอาหาร และได้ผลมากในการทูลขอให้พระเจ้าเทฤทธิ์อำนาจจากพระองค์ “เอสรา”คือ ผู้ที่พระเจ้าทรงเลือกให้นำชนชาติอิสราเอลเดินทางกลับจากการเป็นเชลยที่บาบิ โลนไปสู่บ้านเกิดในกรุงเยรูซาเล็มจากการเป็นทาสพวกเขาได้รับทรัพย์สมบัติมาก มายจากพระราชาแห่งบาร์บิโลนเพื่อนำไปสร้างกรุงเยรูซาเล็มใหม่ในระหว่างทาง นั้นมีโจรมากมายแต่ชนชาติอิสราเอลไม่มีอาวุธพวกเขาได้ใช้วิธีเดียวกันที่เคย เห็นบรรพบุรุษกระทำคือ พวกเขาได้รวมกันอธิษฐานถืออดอาหารอย่างเอาจริงเอาจังกับพระเจ้า และเดินทางกลับมาด้วยความปลอดภัยเพราะพระเจ้าทรงพอพระทัยและทรงปกป้องพวกเขา

1.3. “ เนหะมีย์” ในพระธรรมเนหะมีย์บทที่ 1 เราจะเห็นถึงคนของพระเจ้าที่ได้อธิษฐานอดอาหารเพื่อการซ่อมแซมกำแพงเมือง หลวงของอิสราเอล  เนหะมีย์ ทำหน้าที่เป็นพนักงานเชิญถ้วยเสวยของพระราชา ผลของการอดอาหารอธิษฐาน พระเจ้าทรงเคลื่อนไหวพระทัยของพระราชา พระราชาทรงอนุญาติให้เนหะมีย์เป็นหัวหน้ากลับไปซ่อมแซมกำแพงเมืองใหม่ นี่ก็คือการทรงตอบคำอธิษฐานของพระเจ้า

1.4. “เอสเธอร์”ใน พระคัมภีร์เอสเธอร์เมื่อชนชาติอิสราเอลกำลังจะถูกพระราชกฤษฎีกาทำลายล้างชาว ยิวซึ่งเป็นแผนการชั่วของฮามานจอมโฉดผู้เกลียดชังคนยิวเพ็ดทูลพระราชาให้ ทำลายล้างชาวยิวทั่วพระราชอาณาจักรแต่พระราชินีเอสเธอร์เชื้อสายยิวได้บอก กับชาวอิสราเอลให้พวกเขาอดอาหารอธิษฐานสามวันสามคืนแม้กระทั่งพระนางเองก็ ทรงทำเช่นนั้นเพื่อที่พระนางจะเข้าไปเข้าเฝ้าพระราชาและกล่าวถึงเรื่องนี้ ด้วยคำอธิษฐานของชาวอิสราเอลและทูลของพระราชินีเอสเธอร์พระเจ้าทรงสัมผัส พระทัยพระราชาให้โปรดปรานคำทูลของพระมเหสีของพระองค์ ในที่สุดเหตุการณ์ร้ายกลับกลายเป็นดี ชาวยิวได้รอดพ้นจากการถูกทำลาย แต่คนชั่วผู้ที่วางแผนนั้นกลับได้รับโทษแทน

1.5. “โยเอล” ในพระธรรมโยเอล ผู้เผยพระวจนะ ได้กล่าวว่าเมื่อเป็นเวลาแห่งความท้อแท้สิ้นหวัง พระเจ้าทรงเตือนประชากรให้แสวงหาความช่วยเหลือจากพระองค์ ให้ชนชาติอิสราเอล กลับมาหาพระเจ้า ด้วยการอดอาหารอธิษฐาน ด้วยการโอดครวญ ร้องไห้ และฉีกใจ ซึ่งพระเจ้ากอปรด้วยพระคุณทรงพระกรุณา ทรงกริ้วช้า และบริบูรณ์ด้วยความรักมั่นคง จะได้ช่วยเหลือพวกเขา

1.6. “โยนาห์” ในสมัยของโยนาห์ เป็นผู้เผยพระวจนะ ท่านได้กล่าวโทษชาวนีนะเวห์ และชาวเมืองนั้นต่างพากันตกใจกลัวการลงโทษของพระเจ้าตามที่โยนาห์บอกดังนั้น พวกเขาไม่มีทางอื่นใดนอกจากการอดอาหารอธิษฐานเท่านั้น แล้วพระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานของพวกเขาโดยไว้ชีวิตชาวนครนีนะเวห์ทั้งหมด


2.การถืออดอาหารในพันธสัญญาใหม่

ใน พันธสัญญาใหม่ได้ยืนยันถึงความสำคัญของการถืออดอาหารในชีวิตของพระเยซูเจ้า พระองค์ทรงเริ่มต้นพระราชกิจ ด้วยการอดพระกระยาหารเป็นเวลา40วันในถิ่นทุรกันดารและทรงได้รับการทดลอง 3 ประการก็เกิดขึ้นกับพระองค์ แต่พระเยซูทรงชนะการทดลองทั้งหมด คือ ชนะฝ่ายเนื้อหนัง  ฝ่ายโลก และ ฝ่ายมาร

ยังมีคริสเตียนจำนวนมากที่ มีชีวิตทุกข์ใจนานนับสัปดาห์ เดือน หรือเป็นปีๆ ความกดดันฝ่ายวิญญาณบางครั้งก็มาจากวิญญาณชั่ว พระเยซูเจ้าตรัสว่าการปลดปล่อยจากวิญญาณชั่วบางจำพวกจะต้องใช้วิธีอดอาหาร เท่านั้น เช่น "แต่ผีชนิดนี้ไม่เคยถูกขับออก เว้นไว้โดยการอดอาหารอธิษฐาน"มัทธิว17:21 แสดงว่าการถูกปลดปล่อยจากวิญญาณชั่วก็ต้องด้วยวิธีการอดอาหารอธิษฐาน

แต่ ก็มีคริสเตียนจำนวนมากไม่เชื่อฟังพระเยซูคริสต์เรื่องการอดอาหารและอธิษฐาน เพื่อทำลายอำนาจที่กดขี่ อาจจะเคยได้ยินบางคนกล่าวว่า “ฉันจะอดอาหารเมื่อพระเจ้าทรงนำ”

การถืออดอาหารอธิษฐานเป็นทางที่นำ ไปถึงพระเจ้าในคริสตจักรยุคแรกได้กำหนดเวลา การอดอาหารเพื่อคริสตจักร ในพระธรรมกิจการ 13:2 ขณะที่พวกเขากำลังอดอาหารอธิษฐานและนมัสการอยู่นั้นพระวิญญาณบริสุทธิ์ก็ได้ สถิตเข้ามา และพูดกับพวกเขา

ในช่วงสองศตวรรษแรกนั้น คริสเตียนส่วนมากถืออดอาหารอาทิตย์ละ 2 วัน คือ วันอังคารและวันศุกร์สำหรับคริสเตียนปัจจุบันนี้ชีวิตในพระกายของพระคริสต์ จะอยู่ที่ไหนมีบางคนเห็นว่าถ้าเราได้กำหนดอธิษฐานอดอาหารสัปดาห์ละ 2 วัน ทั่วโลกน่าจะช่วยเหลือผู้เดือดร้อนช่วยดับไฟสงครามทั้งภายในภายนอกนำ สันติภาพให้เป็นไปได้ และนำคนแสวงหากลับมาหาพระเจ้าเป็นต้น


3. การถืออดอาหารอธิษฐานคืออะไร?

การ ถืออดอาหารเป็นการละเว้นความต้องการบางอย่าง (หรือทั้งหมดตามที่พระคัมภีร์ ได้กล่าวไว้) ในชีวิตประจำวันของเราคือฝ่ายเนื้อหนังเพื่ออุทิศเวลาของเราถวายแด่พระเจ้า เพื่อความเจริญเติบโตในด้านชีวิตฝ่ายจิตวิญญาณ และเตรียมประสาทสัมผัสฝ่ายจิตวิญญาณของเราให้พร้อมที่จะรับการต่อสู้ฝ่ายจิต วิญญาณ โดยการละเว้นสิ่งเหล่านี้

1.อาหาร (ลูกา 4:2)
2.อาหารและน้ำ (เอสเธอร์)
3.อาหารและเพศสัมพันธ์ (1 โครินธ์ 7:5)

การ ถืออดอาหารในพระคัมภีร์หมายถึงการงดอาหารทุกอย่างส่วนน้ำไม่ใช่อาหารและถ้า ไม่เจาะจงว่าจะไม่ดื่มน้ำด้วยก็จะดื่มน้ำได้ตามปกติ สำหรับ คริสเตียนไม่ถือว่าน้ำคือสิ่งต้องห้ามในเวลาที่อดอาหารอธิษฐาน ควรจะดื่มน้ำสะอาดให้เพียงพอ แต่ถ้าหากรับประทานอาหารเสริมถือว่าเป็นการยุติการถืออดอาหารอธิษฐาน และไม่ควรใช้สารกระตุ้น เช่น ชา กาแฟ หมากฝรั่ง และอื่นๆ


4. เหตุผล 10 ประการ ของการถืออดอาหาร

มา ทำความเข้าใจว่า การถืออดอาหาร อธิษฐานคืออะไร จาก ๑๐ ประการต่อไปนี้น่าจะทำให้คริสตชนเข้าใจ และเมื่อตัวเองอดอาหารอธิษฐานก็สามารถเข้าใจอย่างถูกต้อง

4.1.เพื่อเป็นการนมัสการพระเจ้า (กิจการ 1:2,3)

4.2.เพื่อเพิ่มความเชื่อของผู้อดอาหาร(มัทธิว 17:19-21)

4.3.เพื่ออุทิศตัวของผู้อดอาหารในการอธิษฐาน (1 โครินธ์ 7:5)

4.4.เพื่อ ดำเนินในพระวิญญาณ (โรม บทที่ 8 ) พระคัมภีร์ได้กล่าวว่าเนื้อหนังกับวิญญาณมีความขัดแย้งกันเพราะถ้าไม่ได้ถือ อด อาหารนานถึงสองสามสัปดาห์ เราจะไม่มีทางรู้เลยว่าธรรมชาติของตัวเก่าของเราควรจะถูกฆ่าวันละกี่ครั้ง ช่วงการถืออดอาหาร เป็นช่วงที่ร่างกายอ่อนแอ ความบาปที่ซ่อนเร้นแอบแฝงอยู่ และความต้องการของเนื้อหนังก็จะแสดงออกมาให้เห็น "เหตุฉะนั้นจงประหารโลกียวิสัยในตัวท่านเสีย มีการล่วงประเวณี การโสโครก ราคะตัณหา ความปรารถนาชั่ว และความโลภ ซึ่งเป็นการนับถือรูปเคารพ" (  โคโลสี 3:5 )

4.5.เพื่อทำให้เกิดความเชื่ออย่างสุดจิตสุดใจ (มาระโก 11:23,24) เป็นความเชื่อมั่นในพระคำและพระสัญญาของพระเยซูคริสต์ คริสเตียนส่วนใหญ่เชื่อด้วยสมอง แต่การเชื่อมั่นอย่างสุดจิตสุดใจจะก่อให้เกิดการอัศจรรย์ ( มาระโก ๑๑.๒๓-๒๔ ) "และมิได้สงสัยในใจ แต่เชื่อว่าจะเป็นไปตามที่สั่งนั้นก็จะเป็นตามนั้นจริง"

4.6.เพื่อมี ความเชื่อมั่นในการอธิษฐานให้คนเจ็บป่วย (มัทธิว 17:20)  เพื่อวางมือรักษาโรคให้คนป่วย ปลดปล่อยคน จากการครอบงำของวิญญาณชั่ว หรือแม้แต่คนเจ็บป่วยเพราะพระเจ้าทรงฟังผู้ชอบธรรมอธิษฐาน  "ถ้าท่านมีความเชื่อ ท่านก็สามารถทำได้ทุกสิ่ง"

4.7.เพื่อให้ความ มั่นใจที่องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงใช้ (มาระโก 1:17) "จงตามเรามาเถิด และเราจะตั้งให้ท่านเป็นผู้หาคน ดังหาปลา"  และเราต้องใช้ความพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อการนี้แผ่นดินสวรรค์ก็เป็นสิ่ง ที่คนได้แสวงหาด้วยความร้อนรน ก็ชิงเอามาได้" มัทธิว 11:12

4.8.เพื่อ ให้ความเชื่อของผู้อดอาหารเต็มล้นไปด้วยพระวิญญาณบริสุทธิ์ (1โครินธ์ 12:11)ดังนั้นพระวิญญาณบริสุทธ์จะอยู่ในผู้นั้น และสำแดงออกมา การปรากฏของพระวิญญาณบริสุทธ์ในท่ามกลางผู้อดอาหาร กล่าวไว้ใน ๑ โครินธ์ บทที่ ๑๒ คือของประทานฝ่ายพระวิญญาณบริสุทธิ์ ๙ ประการ มีคนจำนวนมากถืออดอาหารและอธิษฐานเพื่อขอให้ได้รับของประทาน  ของ ประทานฝ่ายพระวิญญาณบริสุทธิ์ที่ผ่านผู้เชื่อ เพื่อพระสิริขององค์พระเยซู (ยอห์น ๑๖.๔ )"การถืออดอาหารอธิษฐาน เป็นการเปิดประตูให้หมายสำคัญเข้ามาสู่ชีวิตของเราอย่างมากมาย     1 โครินธ์ 14:12" และ "การถืออดอาหารอธิษฐานจะช่วยให้ท่านได้รับของประทานอย่างรุ่งเรือง ( 2 ทิโมธี 1:6)

4.9.การอธิษฐานถืออดอาหารเป็นเกราะกำบังที่มีฤทธิ์อำนาจ มากที่สุด (โคโลสี 2:15) "ฤทธิ์ อำนาจที่ท่านมีเหนือโรคร้าย ผีมาร วิญญาณชั่วเหนือเทพผู้ครองและศักดิเทพ ซึ่งพระเยซูทรงมอบให้ท่านผ่านชัยชนะของพระองค์ในนามของท่านบนไม้กางเขน"

4.10.การ ถืออดอาหารอธิษฐานจะทำให้ผู้ถืออดอาหารมีความเชื่อมั่นในสิ่งที่เขาจะได้รับ พระพรของเขาเอง(อิสยาห์58:8-14)พระคำเหล่านี้พระเจ้าทรงประทานให้แก่เขาอัน เป็นผลมาจากการที่ถืออดอาหารตามแบบอย่างในพระคัมภีร์ ที่พระองค์มีพระสัญญาว่าเขาจะได้รับสิ่งนั้นคือ
                                1) ฟื้นฟูจิตวิญญาณ
                                2) ฤทธิ์อำนาจใหม่ ในการมีจิตใจที่มีสมาธิ
                                3) สุขภาพที่ได้รับการฟื้นฟูใหม่ของผู้อดอาหาร


5. ควรจะถืออดอาหารนานเท่าใด

เป็น ความรับผิดชอบของแต่ละคนในการอดอาหารอธิษฐานกับพระเจ้า และขอรับการทรงนำในระหว่างที่ทำการอธิษฐานถ้าหากเราตัดสินใจจะอดอาหาร อธิษฐาน 1มื้อก็ขอให้เราทำด้วยความพอใจและถวายเกียรติแด่พระเจ้า และไม่รับประทานอะไรเลย (นอกจากดื่มน้ำสะอาด) หรือ 24 ชั่วโมง หรือว่า 72 ชั่วโมงก็ตาม เวลานานไม่ใช่เป็นมาตรฐาน แต่ความสัตย์ซื่อคือมาตรฐานในการที่พระเจ้าทรงพอพระทัย
เราต้องอธิษฐานจน กว่าวิญญาณชั่วจะออกจากเราจนหมด และบางคนก็อดอาหารเป็นเวลา 40 วันติดต่อกัน จนวิญญาณชั่ว ความท้อแท้ ความเจ็บป่วย และความทุกข์ออกไปหมดเลยจากชีวิตของเขา หรือจนหลุดพ้นจากความบาป ความเจ็บป่วย หรือความทุกข์ใจ....ขอพระเจ้าทรงเพิ่มภาระใจให้แก่เรามากพอ ที่จะมีภาระใจต่อผู้ที่หลงหาย หลงทาง หรือต้องการความช่วยเหลือจนเราพร้อมจะแบกภาระในการถืออดอาหารอธิษฐานเผื่อคน ที่ต้องการความช่วยเหลือ โดยไม่มีเงื่อนไขอันใด นอกจาก เพราะความรักของพระคริสต์ที่สวมทับในชีวิตของเรา


6. จะเริ่มการถืออดอาหารอย่างไร?

การ ถืออดอาหารระยะสั้นประมาณวันหรือสองวัน ไม่ต้องเตรียมอะไรเป็นพิเศษ แต่ควรจะทำเพื่อถวายเกียรติแด่พระเจ้าเสมอ แต่ ถ้าหากอดอาหารนานๆ เช่น สี่วันขึ้นไป หรือ 3 อาทิตย์ หรือมากกว่านั้น เราควรต้องเตรียมสถานที่ที่สงบอยู่คนเดียวได้ เพื่อพักผ่อน และอุทิศตัวของท่านในการอธิษฐาน และอ่านพระวจนะของพระเจ้า  ไม่มีสิ่งอื่นรบกวนมอบชีวิตของเราต่อพระเจ้าอย่างจริงจัง   การเตรียมตัวเพื่ออดอาหารอาจทำได้ดังนี้

                6.1.ไม่ควรทำงานหนักก่อนที่จะอด หรือทำงานในระหว่างอดอาหารอยู่
                6.2.ควรเลือกสถานที่ที่สงบ
                6.3.ก่อนจะเริ่มต้นอดอาหารนาน ควรจะรับประทานผักสด ผลไม้สด และควรดื่มน้ำสะอาดๆ
                6.4.อาบน้ำอุ่นอย่างน้อยทุกๆ สองวัน

ใน ระหว่างอดอาหารอธิษฐานนั้นปากของเราจะมีกลิ่นเหม็น เพราะร่างกายขับของเสียออกมาจากร่างกายที่หมักอยู่เป็นแรมปี แต่เมื่อเสร็จแล้วเราจะได้รับผลประโยชน์ก็คือ มีร่างกายที่สดชื่น ควบคู่กับชีวิตฝ่ายจิตวิญญาณที่เข้มแข็ง ในวันแรกๆท่านจะรู้สึกหิวมาก หลังจากนั้น สามวัน ความหิวทั้งหลายจะหายหมด จึงทำให้เป้าหมายการถืออดอาหารอธิษฐานบรรลุผล


7. ควรจะทำอย่างไรในช่วงอดอาหารอธิษฐาน

เพื่อให้การถืออดอาหารอธิษฐานได้ผลสูงสุด เราควรจะปฏิบัติตาม 3 แบบ ดังนี้

                7.1. อธิษฐานอย่างเอาจริงเอาจังตามที่กล่าวไว้ในพระคัมภีร์อิสยาห์บทที่ 58
                7.2. ค้นหาความต้องการภายในจิตใจของท่านเอง
                7.3. อ่านและใคร่ครวญพระวจนะของพระเจ้า

                ในการอดอาหารอธิษฐานอยู่นั้น ท่านไม่ต้องทำงาน แต่ตื่นเช้า อาบน้ำ แต่งตัวตามปกติ และเริ่มอธิษฐานจนเข้านอน อาจมีอาการอาเจียน ปวดหัว คลื่นไส้ แต่นั่นหมายถึงร่างกายของท่านกำลังขับของเสียออกมา และสมองของท่านจะปลอดโปร่ง และจำพระวจนะของพระเจ้าได้ดีกว่าเดิม
                ในขณะที่ท่านทำการอดอาหารอธิษฐานอยู่นั้นควรดื่มน้ำสะอาด อย่างน้อยวันละ 8 แก้ว และเมื่อมีอาการอาเจียนมากๆ และไม่สามารถรับน้ำได้แล้วก็ควรจะเลิกอดอาหารอธิษฐานในครั้งนั้นก่อน
                ในคริสตจักรหรือในกลุ่มอธิษฐานของท่านควรจะมี 1 หรือ 2 คนที่จะอธิษฐานอย่างสม่ำเสมอ ใน 1 อาทิตย์ หรือสลับกันหลายๆ คน การอธิษฐานอดอาหารเป็นการ “ปราบเจ้ายักษ์ใหญ่ แห่งความไม่เชื่อในชีวิตของเรา”

                การอธิษฐานถืออดอาหาร ( Fasting-prayer ) เมื่อท่านมีความปรารถนาในบางสิ่งบางอย่างมากจนทำให้กินไม่ลง และความปรารถนานั้นกลายเป็นเสียงคร่ำครวญจากหัวใจ ผนวกกับการอธิษฐานที่ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ กลายเป็นเสียงคร่ำครวญจากหัวใจ อย่างต่อเนื่องที่จะได้สามัคคีธรรมกับพระเยซูเจ้า ซึ่งเป็นผู้เดียวที่มีอำนาจในการทำลายโซ่ตรวนทุกประการช่วยให้เรื่องที่เรา นำไปอธิษฐานได้รับการแก้ไขเราสามารถเห็นพลังและฤทธิ์เดชนี้ผ่านการอธิษฐาน ซึ่งพระเจ้าทรงทำการอัศจรรย์ได้อย่างมากมาย  ...ถ้า คริสตจักรใดสมาชิก ถืออดอาหารอธิษฐานบ่อยๆ หรืออาจจะเป็นลูกโซ่ คริสตจักรนั้น ก็มีการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี แทนที่การแห้งเหี่ยว เฉา เพราะพระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานและความปรารถนาที่สมาชิกทูลขอเสมอ- ขอให้วางใจ


8. ปฏิกิริยาของร่างกายเมื่ออดอาหาร

หลาย คนมีความแตกต่างกันหลายคนมีโรคบางอย่างซ่อนอยู่ในร่างกายซึ่งจะเริ่มถูกชำระ ล้างโดยการอดอาหาร ปฏิกริยาที่เกิดขึ้นจากการอดอาหารจะแตกต่างกันไปในแต่ละคน ยิ่งรายใดมีความรู้สึกทรมานมากเท่าใดในเวลาถืออดอาหาร เขาควรจะยิ่งต้องถืออดอาหารมากขึ้นเท่านั้นบางคนมีปัญหาในเรื่องกระเพาะ อาหาร บางคนก็มีโรคกระเพาะอยู่แล้ว และเมื่อกระเพาะไม่ได้ย่อยอาหารนานเข้าก็จะเกิดอาการปวด และรู้สึกทรมาน ถ้าหากว่าบางคนที่ต้องพึ่งสารนิโคติน หรือคาเฟอีนมาเป็นเวลาแรมปี อาจเกิดอาหารปวดศีรษะอย่างรุนแรง และมีอาการคลื่นเหียนอาเจียนในช่วงวันสองวันแรกแล้วปัญหานี้จะสิ้นสุดลง และถ้าท่านอดอาหารเป็นเวลา 21 หรือ 40 วัน ขอให้เราทำเพื่อถวายเกียรติแด่พระเจ้า และเราควรรักษาความอบอุ่นร่างกายของเราไว้ บางคืนเราอาจนอนไม่หลับทั้งนี้เพราะน้ำหนักตัวลดลงและโลหิตมากเกินไปในร่าง กาย โลหิตที่เกินอยู่ในสมองอาจจะทำให้นอนไม่หลับอยู่ ๒-๓ คืน ดังนั้น จึงเป็นโอกาสดีที่เราสรรเสริญพระเจ้าในเวลานั้น ด้วยการร้องเพลงสรรเสริญ อธิษฐานเพื่อติดสนิทกับพระองค์


9. การออกจากการอดอาหารอธิษฐาน

                การรักษาเวลา คือเป็นการรักษาพระสัญญากับพระเจ้าให้นานและดีที่สุด ซึ่งบางครั้งความหวนกลับคืนมาสู่เนื้อหนัง เวลานั้นร่างกายของเราได้ขับของเสียออกมาหมดแล้ว ให้เราสังเกตว่าพระเยซูอดพระกระยาหาร และเมื่อพ้นวันกำหนดคือ 40วันแล้ว การทดลองก็มาถึงพระองค์ 3 ประการ เพราะมารซาตานรู้ว่าเวลานั้นเป็นเวลาแห่งความตาย เพราะว่าพระองค์ทรงหิวแล้ว มารคิดว่าพระเยซูจะยอมทำตามความชั่วช้าของมันเพื่อพระองค์จะทรงเสวยอาหารที่ มันเชื้อเชิญ ความหิวนั้นอยู่ที่ปาก และลำคอ แต่อย่างไรก็ตามขอให้เรายึดมั่นอยู่ในความเชื่อมั่นในพระเจ้า

                ถ้าเป็นการอดอาหาร 2-3 วัน ควรออกจากการอดอาหารด้วยการรับประทานน้ำดื่มที่ผสมด้วยน้ำส้มคั้นครึ่งแก้ว และหลังจากนั้น 2 วันก็รับประทานผักสด หรือผลไม้สด แต่ไม่ควรรับประทานมากเกินไป และหลังจากนั้นก็เริ่มรับประทานอาหารตามปกติ และน้ำหนักตัวของท่านก็จะกลับคืนมา พร้อมกับชีวิตจิตวิญญาณที่เข้มแข็ง "เหตุฉะนั้นท่านจงถวายเกียรติแด่พระเจ้าของท่าน ด้วยร่างกายของท่าน" (1 โครินธ์ 6:19,20 ) แต่พระเยซูทรงสอนว่า "จงระวังให้ดีเกลือกว่าท่านจะเต็มล้นไปด้วยการดื่มเหล้าองุ่นมาก และด้วยการเมา" (ลูกา 21:34-36)


10. การถืออดอาหารกับปัญหายาเสพติด

                วิธีการหยุดยาเสพติดทุกชนิดคือ การอดอาหารอธิษฐาน วิธีนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดเพราะเป็นการขับสารเสพติดที่มีอยู่ในร่างกายออก ไป แล้วพระวิญญาณของพระเจ้าจะทรงเพิ่มภูมิต้านทานให้กับร่างกายของคนนั้น คริสตชนบางรายก็ยอมปฏิเสธวิธีการนี้ 2-3 มากกว่าที่จะปฏิเสธการเป็นทาสของบุหรี่ไปตลอดชีวิต มันเป็นเรื่องที่น่าอายมากที่คริสเตียนติดยาเสพติด แล้วอยากเข้าแผ่นดินของพระเจ้า


11.เสรีภาพที่เต็มไปด้วยพระสิริ

ถ้า หากเราอธิษฐานอดอาหารเป็นลูกโซ่พระเจ้าก็จะทรงนำพระสิริแห่งเสรีภาพมาสู่การ อธิษฐานในพระวิญญาณ และพระสัญญาของพระเจ้าทั้ง 34,444 ครั้งในพระวจนะของพระองค์ก็จะเกิดผลตามมา การอธิษฐานอดอาหารคือเป็นการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ที่หลงหายอยู่ที่ติดอยู่ กับบ่วงแร้วของมารซาตานและนำเขาออกจากการถูกข่มเหงและนำไปรับการรักษา

การ อธิษฐานอดอาหารเปรียบเสมือนการจุดไฟเผาความคิดที่ไม่ดีการวิพากษ์วิจารณ์ผู้ อื่น ความอิจฉาริษยา และความเกลียดชัง ช่วยทำให้เต็มไปด้วยพลังแห่งความรัก และสามารถช่วยเหลือผู้อื่นด้วยการกระทำก็ได้ และสามารถทำให้ผู้อื่นได้รับการเผาความคิดที่ไม่ดีนั้นออกจากร่างกาย ความคิดของเขาด้วย


12. การถืออดอาหารในประวัติศาสตร์ของคริสตจักร

ผู้นำคริสเตียนที่เข้มแข็งคือเป็นคนอธิษฐานอดอาหาร  

ซานโวนารอลา ( Savonarola ) ได้เทศนาในเมืองฟลอเรนซ์ ประเทศอิตาลี หลังจากยุคมืดคริสต์ศตวรรษที่ 14 คำเทศนาของท่านเต็มไปด้วยไฟแห่งการฟื้นฟู และผู้คนเกือบทั้งเมืองกลับใจมาเชื่อพระเยซูคริสต์ ชีวิตของท่านเป็นชีวิตแห่งการรับใช้พระเจ้าด้วยการอดอาหารอธิษฐานแต่ผู้นำใน พระศาสนจักรไม่พอใจท่านในที่สุดท่านได้ถูกประหารชีวิตโดยการเผาทั้งเป็น

มาร์ติน ลูเธอร์ ( Martin Luther ) ที่เยอรมัน ท่านเป็นคริสตชนที่กล้าหาญ ท่านผู้นี้แหละเป็นผู้อดอาหารอธิษฐานประจำ ผลที่ตามมาก็คือการปฏิรูปทางศาสนา ปลดปล่อยคนออกจากการเป็นของพวกนิยมโรมัน  ท่านเป็นผู้พลิกฟื้นจิตวิญญาณทั่วทั้งยุโรปและสหรัฐอเมริกาและยิ่งกว่านั้น ท่านนำคนมาให้ความสำคัญกับการอดอาหารอธิษฐาน

จอห์น น๊อกซ์ ( John Knox ) เป็นนักอดอาหารอธิษฐานในประเทศสก๊อตแลนด์จนพระนางแมรี่ย์ผู้ต่อต้าน คริสเตียน กลัวคำอธิษฐานของท่านมากกว่ากลัวกองทัพของพระนางอลิซาเบธของอังกฤษเสียอีก

จอห์น เวสเล่ย์ ( John Wesley ) เป็นนักอดอาหารอธิษฐานตามแบบในพระคัมภีร์

โจนาธาน เอ็ดเวิร์ด ( Johnathan Edwards )จากรัฐ New England เป็นนักฟื้นฟูโดยชีวิตของท่านเป็นอธิษฐานอดอาหาร

ชาลร์ส จี ฟินนี่ (Charles G. Finny) เป็น ผู้ยืนหยัดในความเชื่อของเขาที่มีต่อองค์พระเยซูคริสต์ ด้วยชีวิตที่อดอาหารอย่างเอาจริงเอาจัง เขาอดอาหารอธิษฐานเป็นเวลา 3 วัน 3 คืน และกล่าวเป็นพยานว่า การกระทำเช่นนี้ทำให้เต็มล้นด้วยพระวิญญาณบริสุทธิ์


13. ใคร….คือคนที่ควรจะถืออดอาหาร

เมื่อ พิจารณาถึงพระคำของพระเจ้าแล้วคนที่รับความรอดผ่านพระเยซูเจ้าทุกคนควรจะถือ อดอาหารไม่จำเป็นที่เราจะต้องเข้าใจถึงพระคำทั้งหมดแล้วค่อยถืออดอาหารแต่ เราสามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตของวิญญาณในการอดอาหารอธิษฐานได้อัคร ทูตเปาโลได้แสดงให้เห็นข้อแตกต่างอย่างชัดเจนแล้วว่าความหิวกับการถืออด อาหาร ใน 2 โครินธ์ 11:27 จากการถืออดอาหารบ่อยๆ ท่านเปาโลกล่าวว่าเป็นงานรับใช้พระเจ้า

จุดประสงค์ที่สำคัญอีกประการ หนึ่งซึ่งคริสเตียนทุกคนควรจะถืออดอาหารคือเพื่อ ให้มีความเชื่อมั่นในการเชื่อพระเจ้าในพระสัญญาซึ่งสำเร็จสมบูรณ์ของพระองค์


บทสรุป

พระ เยซูตรัสว่า"ถ้าผู้ใดใคร่ตามเรามาให้ผู้นั้นเอาชนะตัวเองและแบกกางเขนตามเรา มา"ลูกา 9:23,24 นี่เป็นการทรงเรียกของพระองค์ง่ายๆนั่นก็คือการถืออดอาหารซึ่งเป็นการเอาชนะ ตนเองในเรื่องฝ่ายเนื้อหนังแต่ผู้ใดชนะตนเองและเนื้อหนังผู้นั้นจะมีชีวิต รอดการถืออดอาหารเป็นการฝึกฝนที่สำคัญฝ่ายจิตวิญญาณที่จะช่วยทำลายตัวเก่า ของคริสเตียนและเป็นทางให้พระเยซูมีชีวิตอยู่ในเราท่านเปาโลกล่าวว่า"แต่ ข้าพเจ้าก็ทุบตีร่างกายให้มันแข็งจนอยู่มือเพราะเกรงว่าเมื่อข้าพเจ้าประกาศ ข่าวประเสริฐแก่คนอื่นแล้วตัวข้าพเจ้าเองจะเป็นคนที่ใช้การไม่ได้" 1โครินธ์ 9:27

วิธีหนึ่งที่อัครทูตเปาโลทุบตีร่างกายของท่านและทำให้ เข้มแข็งจนอยู่มือคือการ อธิษฐานอดอาหารบ่อยๆ "บัดนี้ข้าพเจ้าปลื้มปีติในการที่ได้รัยความทุกข์ยากเพื่อท่านส่วนการทน ทุกข์ของพระคริสต์ที่ยังขาดอยู่นั้น ข้าพเจ้าก็รับทนจนสำเร็จในเนื้อหนังของข้าพเจ้า เพราะเห็นแก่พระกายของพระคริสต์ คือ “คริสตจักร" โคโลสี 1:24

คริสต ชนทุกคนสามารถเริ่มต้นได้ด้วยการอดอาหารอธิษฐานและแสวงหาส่วนลึกของจิตใจ ท่านสามารถเรียกกองทัพของพระเจ้าให้มารวมกันด้วยคำพูด ความจริง และการทูลขอด้วยน้ำตา แล้วจะเห็นผลตามน้ำพระทัยแน่นอน


แหล่งข้อมูล
http://www.theology.ac.th/bit/index.php?option=com_content&task=view&id=362&Itemid=2

เกิดมาทำไม ???

โคโลสี 1:16 เพราะว่าในพระองค์ (คือพระเยซู) สรรพสิ่งได้ถูกสร้างขึ้น   ทั้งในท้องฟ้าและที่แผ่นดินโลก   สิ่งซึ่งประจักษ์แก่ตาและซึ่งไม่ประจักษ์แก่ตา   ไม่ว่าจะเป็นเทวบัลลังก์   หรือเป็นเทพอาณาจักร   หรือเป็นเทพผู้ครองหรือศักดิเทพ   สรรพสิ่งทั้งสิ้นถูกสร้างขึ้น   โดยพระองค์และเพื่อพระองค์

- จุดหมายของชีวิตจะไม่มีค่า ไร้ความหมาย ถ้าโลกนี้ไม่มีพระเจ้า
- เป้าหมายชีวิตของเราสำคัญยิ่งกว่าความต้องการของตนเอง
- ทำไมเราต้องเกิดมาด้วย ???...ก็เพราะพระเจ้าสร้างเราอย่างมีเป้าหมาย
- ตลอดประวัติศาสตร์ของมนุษย์ มีคนมากมายที่หลงผิด เพราะใช้ตนเองเป็นศูนย์กลาง
- การจดจ่อที่ตัวเราเองจะไม่มีวันรู้เป้าหมายของชีวิต
- เราจะไม่พบเป้าหมาย หรือความหมายของชีวิตจากการค้นหาภายในตนเอง  เพราะเราไม่ได้สร้างตนเองขึ้นมา...ผู้สร้างเท่านั้นที่รู้จุดประสงค์  คนสร้าง TV ย่อมรู้จุดประสงค์ของ TV
- เราต้องเริ่มจดจ่อที่พระเจ้าผู้สร้างเรา...เพราะพระเจ้ามีเป้าหมายให้เราเกิดมา
- ตราบใดที่เรายังไม่รู้เป้าหมาย  ชีวิตเราก็ไร้ความหมาย  ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม...ทางอื่นนำไปสู่ทางตัน
- การจดจ่อกับตัวเองคือทางตัน แต่การจดจ่อพระเจ้านำไปสู่เสรีภาพ
- แนวทางที่ไม่ใช่ของคริสเตียน มักจะเสนอแนวทางให้ค้นพบตัวเอง  มีขั้นตอนเช่น ความฝันของคุณ...ค่านิยมของคุณ...เป้าหมายบางอย่าง...เก่างด้านไหน...ตั้งเป้าให้สูง...ทุ่มเทเพื่อสิ่งนั้น...มีวินัย...อย่ายอมแพ้
- การประสบความความเร็จ กับการบรรลุจุดประสงค์ของชีวิตนั้น ไม่เหมือนกัน
- เราอาจจะประสบความสำเร็จในการเรียน  แข่งขันชนะเลิศ เล่นเกมส์เก่ง  แต่ไม่รู้เป้าหมายของชีวิต

มัทธิว 16:25-26
ผู้ใดใคร่จะเอาชีวิตรอด   ผู้นั้นจะเสียชีวิต   แต่ผู้ใดจะเสียชีวิตเพราะเห็นแก่เรา   ผู้นั้นจะได้ชีวิตรอด เพราะถ้าผู้ใดจะได้สิ่งของสิ้นทั้งโลกแต่ต้องเสียชีวิตของตน   ผู้นั้นจะได้ประโยชน์อะไร

แล้วเราจะพบเป้าหมายของพระเจ้าได้อย่างไร ว่าทำไมพระองค์สร้างเรามา ???
1.เดา ...นักปราชญ์ที่ฉลาด เก่งหลายเรื่อง แต่ไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม  ได้แต่เดาเท่านั้น  หรือคิดเอง หรืออาจจะตอบว่า "ไม่รู้"
2.การเปิดเผยจากพระเจ้า...พระเจ้าเปิดเผยเกี่ยวกับชีวิตของเราในพระคัมภีร์ ทางที่ง่ายที่สุดในการหาจุดประสงค์หรือเป้าหมายของบางสิ่ง...ก็ต้องไปถามผู้สร้าง

- พระคัมภีร์อธิบายว่า ทำไมเราจึงมีชีวิตอยู่...จะดำเนินชีวิตอย่างไร...หลักเลี่ยงอะไร...จะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต
- ถ้าเราต้องการพบเป้าหมายของชีวิต เราต้องหาในพระคัมภีร์ของพระเจ้า  ไม่ใช่แสวงหาสติปัญญาของโลก
- ใครรักความจริงบ้าง ? ใครเชื่อว่าพระคัมภีร์คือความจริง ? เราต้องสร้างชีวิตบนความจริง คือ พระคัมภีร์...ไม่ใช่จิตวิทยา...บางคนอาจจะชอบคำคม หรือจิตวิทยามากเกินไป จนมันสำคัญกว่าถ้อยคำในพระคัมภีร์

เอเฟซัส 1:11-12 ..."ในพระองค์นั้น   ตามพระดำริของพระองค์ผู้ทรงกระทำทุกสิ่ง   ตามที่ได้ทรงตริตรองไว้สมกับพระทัยของพระองค์  เราทั้งหลายผู้ได้หวังใจในพระคริสต์ก่อน   ได้รับกำหนดและรับการแต่งตั้งให้เป็นที่ถวายสรรเสริญแด่พระสิริของพระองค์"
1. เราจะค้นพบตัวเอง และเป้าหมายของชีวิตโดยความสัมพันธ์กับพระเยซูคริสต์
2. พระเจ้ามีแผนการก่อนที่เราจะเกิด เราอาจเลือกงานอดิเรก โรงเรียน มหาลัย เสื้อผ้า กระเป๋า ฯลฯ แต่เลือกจุดประสงค์ของชีวิตไม่ได้
3. ชีวิตของเราทุกคน พระเจ้าวางแผนไว้ เพื่อให้เราเข้าสู่ชีวิตนิรันดร์

เนื่องจากมีกระแสมากมายอยู่รอบตัวเรา

เราจะระวังตัวอย่างไรที่จะเตือนตนเองว่า

"เรามีชีวิตอยู่เพื่อพระเจ้าเท่านั้น" 

ฟีลิปปี 1:21 การมีชีวิตอยู่ก็เพื่อพระคริสต์   และการตายก็ได้กำไร

กิจการ 20:24 ข้าพเจ้ามิได้ถือว่า   ชีวิตของข้าพเจ้าเป็นสิ่งมีค่าและประเสริฐสำหรับตัวข้าพเจ้า   แต่ในชีวิตของข้าพเจ้าขอทำหน้าที่ให้สำเร็จก็แล้วกัน   และทำการปรนนิบัติที่ได้รับมอบหมายจากพระเยซูเจ้า   คือที่จะเป็นพยานถึงข่าวประเสริฐ   ซึ่งสำแดงพระคุณของพระเจ้านั้น

"ถ้าไม่มีพระเจ้า ชีวิตก็ไม่มีความหมาย"